Indonesia #3 Goodbye Asia

Hoi allemaal,

Hier alweer mijn laatste reisverslag vanuit Azië. Tjonge jonge wat vliegt de tijd zeg en wat heb ik toch veel mooie dingen meegemaakt. Ik vind het backpackersleven nog steeds fantastisch en ik pas mezelf voortaan ook zo snel aan in een nieuwe omgeving. Ik weet niet meer beter! Klaarblijkelijk zijn jullie ook gewend geraakt aan het gegeven dat ik niet meer in het Valkenswaardse leef, want de reacties op mijn reisblog en het aantal reacties dat ons pap ontvangt van mensen wordt er minder op! Desalniettemin zie ik mijn bezoekersstatistieken niet teruggelopen (daarvoor dank trouwe volgers!) en blijf ik jullie dus overladen met al mijn mooie avonturen die ik meemaak! :) 

We waren geëindigd in Bali, van waaruit ik van Denpasar met de bus-boot-bus midden in de nacht om 3 uur in Probollingo (Java) was aangekomen. Probollingo is de uitvalsbasis voor een bezoek aan Mt Bromo, de meest bekende en tevens een actieve vulkaan in Java. Direct werd ik ontvangen in een toeristenbureautje waar me werd verteld dat ik zo'n geluk had. Ik was namelijk net op tijd om in de jeep te stappen, zodat ik de zonsopkomst kon zien. Daar dacht ik echter anders over, want een jeeptour is over mijn budget. De man verklaarde me voor gek en vertelde dat ik tot sochtendsvroeg 7 uur moest wachten om met het openbaar vervoer verder te kunnen naar Cemoro Lawang (het dorpje aan de voet van Bromo). Nou zoiets maakt me tegenwoordig ook niets meer uit! Een andere man van het toeristenbureau lag op een matje en hij zag mijn standvastigheid in, hij maakte dan ook een gebaar van dat ik ook op zijn mat mocht liggen. Ik heb dus heerlijk geslapen op straat! Wat ben ik gek he! :p Maar als backpacker leef ik nou eenmaal onder een strak budget. En achteraf was ik zo ontzettend blij dat ik niet ben meegegaan op een toeristische jeeptour. Geen tientallen jeeps vol met toeristen, allemaal tegelijk aanwezig, en waar je maar een beperkte tijd hebt bij Bromo en bij de zonsopkomst. Nee!! Ik was helemaal alleen bij Bromo! Ik heb eerst door de schitterende vallei gewandeld en daarna ben ik naar Bromo gegaan. Ik heb over de kraterrand van de vulkaan gewandeld (ik weet nog steeds niet of dit wel veilig is, maar ik leef nog :p). En damnn dit was echt super! Vanuit elke andere invalshoek had je een compleet ander beeld van de vulkaan. Bromo maakte zelfs een brommend geluid! Zo cool! Ik had zo'n geweldig gevoel. Ik was ook zo enthousiast, dat ik op de rand van de vulkaan al mijn emoties de vrije loop liet, en zo hard als ik kon schreeuwde hoe amazing het wel niet was!!!! En de volgende ochtend was al net zo fantastisch. Ik was om half 4 sochtends aangelopen om op tijd te zijn om vanuit een heuvel de zonsopkomst te zien. Ik had een mooie plekje uitgezocht ver van alle toeristen, zodat ik dus wederom helemaal alleen was! Het was 1 van de mooiste natuurverschijnselen die ik heb mogen aanschouwen. In de vroegte was de vallei namelijk volledig door mist gevuld en langzaam verdween die uit de vallei, en werden op de achtergrond Bromo en de andere vulkanen ontzettend goed zichtbaar.. Adembenemend!

Met een heel gelukzalig gevoel heb ik mijn reis voortgezet via Surabaya naar Yogakarta. In Yogya heb ik voor de eerste keer gecouchsurft. Bij couchsurfen bieden mensen een slaapplek ter beschikking of kun je vragen om accommodatie. Ik heb 2 dagen bij een Indonees genaamd Sutardi geslapen. Het leuke was dat hij ook andere mensen hostte, dus we waren met een gezellig groepje bestaande uit een Zuid-Afrikaan, Duitser en een Ier. Sutardi had zoveel kennis over de stad Yogya en hij was ontzettend gastvrij. Maar toch vond ik hem op de een of andere manier een rare vogel. Soms gaf hij bv geen antwoord op hele eenvoudige vragen. Maar het was een hele bijzonder ervaring om mee te maken. Zijn familie sprak geen Engels maar ze waren zo gastvrij. Misschien iets te.. want wij sliepen allemaal in een normaal bed en de opa van Sutardi sliep op een houten bank. Maar dat was gebruikelijk als er gasten waren en dat wilden ze ook het liefst zo houden. Het huisje was overigens heel basic. Zo moesten we douchen door simpelweg een emmer water over ons heen te gooien. Maar dat vond ik totaal niet erg. Het is indrukwekkend te zien dat die mensen in feite (materialistisch gezien) niets hebben en toch zo gastvrij zijn door ons van gratis accomodatie en voedsel te voorzien. Ook leven ze op een bijzondere wijze samen als een hechte familie. Mooi om te zien.

In Yogya heb ik verder veel van de stad gezien en ben ik een dag naar Prambanan (het grootste Hindoe-Javaanse tempelcomplex van Indonesië) geweest. Op de terugweg daarvan was ik nog compleet verdwaald en kreeg ik ook nog eens een klapband met mijn brommer! Een behulpzame Indonees had me naar een repair shop gebracht. Na zeker zo'n 20 minuten had iemand mijn band gefixt en toen ik vroeg 'how much?' stak hij 7 vingers op. Ik pakte dus 2 briefjes van 50.000 Rupiah omdat ik dacht dat ik 70.000 (4.50 euro) moest betalen. Maar het bleken er maar 7.000 (0,45 cent) te zijn! Niet normaal hè, hoe spotgoedkoop! :p Probleem 1 was opgelost.. nu probleem 2. Ik moest namelijk de weg zien terug te vinden maar niemand sprak Engels. Gelukkig had ik pen en papier bij en zijn Indonesiërs goede tekenaars ;) Ik ben meermalen gestopt om de weg te vragen, en liet ze dan een tekening maken ;) Mijn oplossing bleek succesvol want ik was nog voor het donker terug!

Een andere dag ben ik naar Borobodur gegaan met de Zuid-Afrikaan van mijn Couchsurf. Borobodur is het 2e grootste boeddhistisch heiligdom in de wereld. (Angkor Wat de grootste heb ik ook al gezien :p ) We waren er alleen op een zondag en het was ook de laatste dag voor de vakantie. Hierdoor waren er zoveel mensen en groepen schoolkinderen. En veel van deze mensen hebben nog nooit een 'Buli' gezien! Dit is een witte Westerse :p Het is overigens niet discriminerend maar je hoort bij het voorbijgaan continue 'Buli' 'Buli'. En pfoee echt niet normaal! Wil je je als een rockster of profvoetballer voelen, ga dan vooral naar Borobodur. Daar waar in Prambanan of op andere plaatsen mensen mij soms vragen of ze met mij op de foto mogen, daar was het nu een mensenmassa aan fans!! We stonden wel een kwartier lang op eenzelfde plek en mensen bleven maar vragen om foto's. 100 misschien wel 200x of meer! Soms overdrijf ik zoals jullie weten, maar nu is er geen woordje aan vuil. Ik heb zelfs interviews weggeven en ik moest handtekeningen zetten. Wat een gekte!! De Messi van Valkenswaard :p

Vanuit Yogya ben ik met de trein naar Jakarta, de hoofdstad van Indonesië gegaan.
Ik kwam hier vroegavond aan en mijn eerste indruk was al zo slecht. Het is een grijze en drukke stad waar je niet vrolijk van wordt! Het regende ook zo hard. Ik wist niet eens meer hoe regen was na al die maanden vol van zonneschijn ;) Eenmaal aangekomen op de backpackstraat had ik ook geen zin om een fantsoenlijk verblijf te zoeken. Ik had iets cheaps gevonden en dat was het ook :p Mijn kamer was zo Spartaans. Net een gevangenis waarin ik omgeven was door gele muren. Ik sliep op een matje en de ventilator maakte zo'n hard geluid dat ik eigenlijk gehoorbescherming nodig had :p Ik had wat gegeten in de stad en kreeg al snel leuk gezelschap van een oude Indonees die Nederlands sprak en opa heette. Geweldige kerel! 

Daarna ben ik verschillende toeristenbureau's langsgegaan om een plan uit te dokteren om zo snel mogelijk Jakarta te verlaten. Ik had het plan om vanuit Java naar West Sumatra met de bus te gaan, maar eigenlijk iedereen neemt een vlucht, want de prijs van bus transport ten opzichte van vliegen zijn in feite gelijk. Echter waren vanwege de vakantie de prijzen dermate hoog dat ik toch had besloten om met de bus te gaan. Zoo wat was dit een hele belevenis! Op internet schrijft men dat de busrit 'only for masochists' is, omdat de bus totaal geen luxe bus is waar je van alle gemakken voorzien bent en de rit ook heel lang duurt. Mijn persoonlijk record was een busrit van 32 uur en dat heb ik nu overduidelijk verscherpt....De rit duurde 49 uur!! Zoo jullie verklaren me vast voor gek! Maar ook hier geldt weer, ik leef als backpacker onder een strak budget. Deze busrit heeft me 75 euro bespaard en 2 overnachtingen! Daardoor kan ik het nu bijna een week langer uitzingen ;) Maar pfoee wat een busrit zeg. 2 dagen lang! Het was een mentaal en fysieke strijd die ik was aangegaan maar ook deze strijd heb ik overwonnen!! Ik was de enigste westerling in de bus (tjah wie is er nog meer zo gek), maar toch ondanks de soms vervelende momenten was het geweldig!! Je maakt het echt mee op zo'n busrit. Alle gekte die je kan bedenken! In een notendop mijn ervaring: er waren weer kippen aanwezig in de bus, bij iedere busstop kwamen er straatmuzikanten de bus in en hordes aan mensen om spullen te verkopen, we hebben pech gehad met de bus waardoor we een uur vertraging hadden (maar ach wat is nou een uur op 49 uur :p ), het landschap was schitterend op de route en ik heb weer de meest mooie tijd gehad met de locals!! Ik was al snel een bekende in de bus (tjah de enigste witte .. Wat wil je) en het galmde dikwijls 'Martiennn coffee??' Martiennnn 'tea stop' door de bus. Ook verschillende mensen wilden met mij een praatje maken en naast mij zat een jongen van mijn leeftijd die 'redelijk' Engels sprak en als tolk werd ingeschakeld. Prachtig!!

En met die jongen had ik ook zoveel goede gesprekken gehad. Hij was ook zo leergierig en ik heb hem zelfs Engels les gegeven waarbij hij continue notities maakte. Maar soms tijdens onze gesprekken dan kwam ook goed het cultuurverschil naar voren. Het leidde zelfs tot hevige discussies die me zullen bijblijven. Het eerste argument ontstond toen een verkoper iets naar mij riep. Yogi (de jongen) vertelde mij dat de man mij 'voor schut zette'. Hij zei: 'als ik jou was zou ik hem echt slaan'. Ik antwoordde daarop dat ik hem toch niet versta en ook geen ruzie wil maken. Maar Yogi was resoluut. Hij snapte niet waarom ik niet reageerde op de verkoper. 'Je bent uit een hogere klasse afkomstig.. Waarom pik je dat?'. Ik zei dat ik dat totaal niet zo ervaar. En dat voor mij iedereen gelijk is. 'Ik voel me niet beter dan iemand anders en ik ben ook niet uit een hogere klasse. Het zegt meer iets over die persoon dan over mij!' Je had zijn gezicht moeten zien. Hij snaptte er niks van! Maar ze kijken ook zo tegen je op. Ik merk het vaker en tijdens meerdere dingen. In dit geval vond ik het eigenlijk jammer dat hij zichzelf tekort doet, want het was echt een slimme jongen. 

Het ander argument dat we hadden, de heftigste, ging over religie. Ik heb al heel vaak gesprekken over religie gehad maar dit keer liep het niet goed af. Hij kon het maar niet bevatten dat ik Atheïst ben. Meestal eindigt daar het gesprek, maar Yogi bleef maar doorhameren. Ik zei dat ik in mijzelf geloof. In eigen kunnen. En niet in God. Maar van Yogi moest ik in God geloven! Ik zei: 'Waarom is er dan zoveel ellende? Waarom sterven jonge kinderen van de honger en overlijden goede mensen op jonge leeftijd?' (ik werd een beetje emotioneel, hij natuurlijk niet wetende waarom). Maar hij had geen antwoord.. Ik moest nou eenmaal in God geloven! Ik zei dus (onverstandig en dom) : 'Geloof je in draken?' Hij keek mij maar beduusd aan en zei: 'Nee' Ik zei: 'Waarom niet?' Hij antwoordde: 'fairy tale.' Ik zei: 'Iedereen praat over draken maar niemand heeft ze nog nooit gezien. En God dan?' Nou hij werd woest! Ik zou het land uitgezet worden als ik Indonees was. We hadden daarna ook een half uur lang niets meer tegen elkaar gezegd. Maarja ik kon het niet helpen, mijn ware aard kwam naar boven en ik wilde mijn gelijk halen :p Ik kon er nou eenmaal niet tegen dat hij mij niet in mijn waarde liet. Van mij mag iedereen geloven in iets, ik respecteer iedere religie, maar dan moeten ze mij niet opdringen dat ik ook in God moet geloven! Maargoed, sorry voor de zijstap.. Dergelijke ervaringen maken nou eenmaal veel indruk op mij. 

Na deze lange en memorabele busrit was ik in Bukittinggi aanbeland. Een leuk Indonesisch bergdorp met veel Nederlandse invloeden. Hier heb ik in de middag wat rondgewandeld. Ik ben naar 'Panorama point' geweest waar je een mooi uitzicht hebt over een vallei en ik heb rondgelopen in de Gua Jepang. Dit is een tunnelstelstel dat door Indonesische slaven is aangelegd op last van de Japanners in de Tweede Wereldoorlog. Ik was nog bijna verdwaald geraakt maar ik ben er gelukkig heelhuids uitgekomen :p Savonds ben ik op tijd gaan slapen omdat ik toch wel vermoeid was van de busrit ;) 

De volgende 2 dagen heb ik samen met een Indonees (die op vakantie was) een brommertje gehuurd en hebben we de omgeving verkend. De eerste dag zijn we naar Danau Maninjau gereden. Dit is een groot kratermeer. Het was alleen zo mistig dat we het meer niet hebben gezien! De route naar het meer toe was wel heel mooi en we hebben ook nog in de stromende regen een poging gedaan om de rafflesia flower te vinden. Helaas was dit niet gelukt! En dat is wel merkwaardig te noemen, want de rafflesia is een bloem met een diameter tot 106 cm en hij weegt soms 10 kg!! :p De volgende dag zijn we naar Harau valley gegaan. Dit was zo'n prachtig gebied om door te rijden! Al rijdende op de weg waren we omringd door bergen en er waren veel watervallen. Echt een topdag! Het was overigens ook echt lache om met een Indonees (Alvin) rond te crossen! Het is zo handig met de weg vragen en bij het bestellen van eten enz :p En het mannetje was ook zo ontzettend enthousiast en beleefd! Hij had me nog naar de bushalte gebracht, maar op de weg daarnaar toe hadden we een ongeluk! Ik zat achterop de brommer bij Alvin en toen reed een vrouw (BOEM) zo maar uit het niets vol via de zijkant tegen mijn backpack op. Allebei de brommers lagen ook op de grond (ik lag ook gestrekt) en mijn backpack was vastgehaakt aan de brommer van de vrouw. Gelukkig was iedereen ongedeerd. De vrouw bleef wel maar ratelen en ratelen. Alvin verklaarde dat de vrouw vond dat het ongeluk mijn schuld was omdat mijn backpack te groot is! Ha wat een fraaie he! Het is dat ik geen Indonesisch spreek want anders had ik het haar eens heel fijn uitgelegd. Ik ben ook benieuwd of ze die dag nog zo'n 20x tegen een vrachtwagen is opgereden, want die zijn nog vele malen groter dan mijn backpack! ;)

Vanuit Bukittingi ben ik met de bus naar Lake Toba gegaan. De busrit van 17 uur was voor mij appeltje eitje, na de eerder gemaakte busrit van 49 uur ;) Het was ook een speciale busrit want we hebben de evenaar gepasseerd! Tijdens de busrit heb ik een Rus ontmoet (we waren de enige Westerse) met wie ik in Samosir (een groot eiland in het midden van Lake toba waar we verbleven) een brommertje heb gehuurd. Ook hier was het weer schitterend om 2 dagen rond te rijden! Lake Toba is het grootste kratermeer van de wereld (ter grootte van het IJsselmeer) en de omgeving had wel een beetje weg van Nieuw-Zeeland. Fantastisch! Het enigste verschil was dat er hier veel waterbuffels rondliepen en dat we soms de enigste toeristen waren :p We reden langs het mooie meer in een berggebied (soms was de weg ontiegelijk slecht) en we kwamen in zoveel kleine dorpjes. En overal als we voorbijreden dan waren de kinderen dolenthousiast en stonden ze langs de weg om een highfive aan ons uit te delen! 

Het was voor mij een fantastische afsluiting van mijn tijd in Indonesië. Ik keer ongetwijfeld terug. Nu ben ik op het vliegveld in Medan. Ik slaap hier vanavond op het vliegveld omdat ik vroeg in de ochtend moet boarden voor mijn vlucht naar Bangkok. In Bangkok heb ik nog 3 dagen te besteden en dan is het tijd om Azië gedag te zeggen. Ik heb zo'n schitterende tijd gehad... 
Veel leuke dingen gedaan en veel mooie en bijzondere ontmoetingen met mensen. Maar nu is het tijd voor Zuid-Amerika. En iedereen die ik spreek is laaiend enthousiast over Zuid-Amerika.. Ik ben dan ook echt benieuwd naar hoe het daar is!!

Nieuwe vriendschappen, nieuwe landen, een andere cultuur... Maar bovenal een droom die uitkomt!! Ik kan het nog steeds amper geloven. Ik ben zaterdag in Brazilië en ik ga het WK meemaken.. Ik ben soooo excited als ik hieraan denk!! Het wordt ongetwijfeld SAMBA!!! Veel mensen zijn ook zo jaloers op mij als ik vertel dat ik naar het WK ga. Alvin (de Indonees waar ik 2 dagen mee heb opgetrokken) die vroeg mij zelfs spontaan of hij mijn hand mocht schudden. Zo gelukkig moest ik me prijzen.. En dat ben ik ook.. Ik voel me echt de gelukkigste mens op aard !!! 

Riooooo here I come!!! 

(Althans dat hoop ik want ik vlieg met Ethiopia Airlines :p En ook.. Ik moet eigenlijk een officieel ticket hebben waarmee ik kan aantonen dat ik binnen 3 maanden Brazilië zal verlaten. Ik wil alleen over het land verder reizen en dus heb ik geen bewijs van een 'onward ticket'. Waarschijnlijk vragen ze er niet naar maar het is mogelijk! Ik heb maar via een internetsite een vliegticket 'geboekt'. Hiervan heb ik de betaling niet gedaan en nu heb ik dus wel een boekingsbevestiging van een vlucht.. Een beetje tricky maar hopelijk werkt deze truc!

Groetjes en check de foto's onder Indonesia #3 

Martijn