Inburgeren in Colombia!

Hallo allemaal!

Allereerst de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar! Dat het voor iedereen een prachtjaar mag worden met veel geluk en gezondheid! 😄 Sorry dat jullie er dit keer even op moest wachten maar ik heb het voor Zuid-Amerikaanse begrippen heel erg druk gehad! 😉 De meesten weten het inmiddels wel, want ja, na een quickstop en verassings-act was ik voor een kleine week terug in Nederland (voor de eerste keer na al mijn reizen vond ik het ook heel erg leuk om “thuis” te komen) en was ik vervolgens doorgereisd naar Colombia om iets serieus van mijn leven te maken (waar andere mensen al eerder in hun leven mee beginnen 😉). Tot deze ingeving was ik gekomen in de bergen van Nepal en tot dusver heb ik geen moment spijt gehad van deze impulsieve actie om mijn reizen vroegtijdig te eindigen! Vanaf het begin dat ik voet op land zette in Medelllin had ik het goede gevoel te pakken en ik zal jullie er weer met veel enthousisasme over vertellen! 😊

Mijn eerste hereniging met Colombia was er één van feest vieren 😉, want enkele uurtjes nadat ik uit het vliegtuig stapte, stond ik met Tommie en Ilse (andere levensgenieters uit Valkenswaard) in de kroeg om Halloween te vieren! De danspasjes waren nog wat stroef (ik wil dit jaar gaan starten met salsa lessen 😉) maar de bevestiging dat ik het Latijns-Amerikaans sfeertje zonodig had gemist die was gelijk aanwezig! 😄 In de week daarna verbleef ik bij een Zwitserse maat (met wie ik bijna 3 maanden in Afrika heb rondgereisd). In de ochtend hielp ik mee met de bouw van zijn Piraten hostel en in de middag pakte ik mijn Spaanse studieboeken erbij of genoot ik van de prachtige natuur! Ik had ook al snel mijn eerste zakelijke meeting achter de rug met enkele Colombianen maar deze meeting liep uit op een “eerste teleurstelling”. Een meeting met een Colombiaan is ook niet te vergelijken als het hebben van een meeting met een Europeaan! 😉 Natuurlijk start de meeting niet op het afgesproken tijdsmoment 😉, maar het is heel belangrijk dat je eerst een goede sfeer/setting creëert en je moet je ook niet laten meesleuren in al hun enthousiasme! Ik kwam er namelijk al snel achter dat de Colombiaan er goed in is om in eerste instantie heel erg hoog op te geven van de kansen, en dan komen ze daar later op terug (wat de teleurstelling een beetje groter maakt). 

Maar na heel wat inspiratie te hebben opgedaan in mijn eerste week keerde ik weer terug in het bruisende Medellin, waar mijn eerste 2 "begin maanden" zijn voorbijgevlogen. Mijn plan was om mij tot het einde van het jaar te focussen op mijn Spaans en voor mijzelf uit te maken op welk project ik mij wil gaan richten. En dat plan is denk ik perfect uigepakt! 😊 Iedere dag deed ik pakweg 4 uur aan zelfstudie door het bekijken van een Spaanse les op youtube tijdens mijn ontbijt, stampte ik grammatica en Spaanse vocabulaire erin of eindigde ik de dag met een filmpje met uiteraard Spaanse ondertiteling erbij. Bovendien focuste ik mij op het praten, praten en nog eens praten van de Spaanse taal! Ik ging naar intercambio’s (plekken waar lokale bevolking Engels willen leren, en mensen als mij Spaans onder de knie willen krijgen) en ik verbleef bewust in een hostel een beetje buiten het toerisme pad, waar dus alleen maar Spaans werd gesproken! Ik had natuurlijk al een basis, maar in het hostel staan ze ervan versteld met wat voor reuzensprongen mijn Spaans is vooruit gegaan! ☺️ Tegenwoordig kan ik iedereen redelijk tot goed verstaan en gaat ook het praten mij al stukken beter af! 😊 Ik was ook ontzettend gemotiveerd in alles wat ik deed en daar maakte ik dankbaar gebruik van! Tussen het leren door deed ik veel aan sport in de buiten gym om wat stoom af te blazen en versleet ik heel wat business meetings en uurtjes achter de PC om plannen uit te werken. Van mijn onderzoek om elektrische scooter en stepjes tours aan te bieden, de bijna koop van een hostel, een meeting met een taalschool en onderhandelingen met Zwiters om toe te treden als mede-eigenaar van hun motorbike verhuur bedijf. Ik was zo druk bezig met van alles en nog wat maar tegelijkertijd was dat ook mijn valkuil en ging daardoor niet alles zonder slag of stoot! Ik voelde mij op een gegeven moment als een licht veertje in de lucht en ik vergat daardoor soms de exacte redenen waarom ik ooit de beslissing had genomen om Nederland te verlaten en wat de leefstijl is die ik wil gaan nastreven!

Gelukkig was ik altijd snel met beide benen op de grond en buiten de tijd van hard werken was er natuurlijk ook genoeg tijd om te genieten! 😄 Zo heb ik verschillende wijken in de stad bezichtigd met een wandeltour en gids om meer te weten te komen van specifieke plaatsen, de historie en cultuur, heb ik een voetbalwedstrijd bezocht (Man wat zijn ze gek! Ze blijven maar zingen en springen! 😜), ben ik aangesloten bij een voetbal clubje (ofja ik ben na 2 weken nog steeds niet toegevoegd aan de whatsapp groep terwijl dat wel was afgesproken! 😜 En je kan het geen voetbalclub noemen want je huurt met een paar man een trapveldje af! 😜 Het voetbal ging er overigens niet zuiver aan toe maar gelukkig ben ik ook niet vies van gemeen spel! 😉) ben ik een klein weekje er tussenuit geweest in het voor mij misschien mooiste kleurrijke dorpje van Colombia: Jardin (Iedereen komt hier tezamen op het levendige pleintje en je kunt er heel wat mooie wandelingen maken in de omliggende natuur) en had ik voor enkele dagen met mijn Zwitserse maat (die overigens vaak langs komt om samen een feestje te bouwen 😉) en een Amerikaan een al evenzo mooie tocht door de natuur gemaakt op onze motor trip! 😊 (we waren in dorpjes geweest waar geen toerist is te bekennen en waar men nog bij de kroeg aankomt op het paard! 😉)

Maar zoals ik in het begin van mijn verhaal al zei. Vanaf het begin had ik het goede gevoel meteen te pakken en merkte ik dat het Latijns-Amerikaanse nodig had gemist. Colombianen zijn ook geweldige mensen en dat draagt bij aan het voorspoedige verloop van mijn interessante inburgeringsproces! 😉 Hoe ze in het leven staan kun je niet vergelijken met wat wij in Europa gewend zijn. Mensen nemen nog echt uigebreid de tijd voor je (ik vraag daarom ook altijd aan vrouwen de weg 😉) en ook al hebben ze veel zorgen aan hun hoofd dan is dat er niet aan af te zien. En man oh manneke, wat zijn ze wild van voetbal! Toen er een vriendschappelijk (!) potje van het nationale team gaande was liep iedereen over straat in een Colombiaans shirtje. Ze zeggen ook: seks staat voor de Colombiaan op 1, voetbal op 2 en dan komt de rest.. 😉 Daarnaast zijn ze heel erg trots op hun land! Dit alles heeft te maken met de zwarte historie waar men mee te maken heeft gehad. Mijn theorie is dat als er zoveel shit zich afspeelt men iedere positieve gelegenheid aanneemt om trotsheid uit te stralen en te verbroederen. Vele denken ook dat de gek (ze noemen hem hier niet bij zijn naam) die hier een tijd heeft geregeerd op handen werd gedragen, maar al die mensen hebben het mis! Men wil juist afrekenen met deze verkeerde denkbeelden en de Colombiaan kijkt gelukkig weer vooruit.

Is alles dan tot dusver SUPER? Nee zeker niet! Soms heb ik bijvoorbeeld geen idee waar ik iets moet zoeken (Voor jullie gaat alles op de automatische piloot en weet je dat je voor A hierheen moet en voor B daarheen, maar in een nieuw land is dat niet vanzelfsprekend😉) is het uiteten gaan bij een lokaal tentje verschrikkelijk (Of je moet onder haute cuisine rijst, bonen, een gebakken banaan en een vies stukje vlees verstaan 😉), neemt men de tijd niet echt serieus (Het is mij zelfs overkomen dat mijn Colombiaanse date na een half uur niet was komen opdagen en ik daardoor maar was aangelopen, en alsof dat niet ongebruikelijk genoeg is, kreeg ik een uur later heel wat boze berichten omdat mevrouw was gearriveerd maar ik nergens was te bekennen! 😂), zijn de vrouwen hier en mij nog niet echt een succes (Oke, ik houd echt van Latinas en ik heb genoeg fun met ze 😉, maar het verschil in opleiding/ intelect kan wel eens een probleem worden om mij met iemand te gaan settelen (Ik bedoel maar, ik haak bij de opmerking af als iemand vraagt of ik Spaans kan spreken, en ik dan moet uitleggen dat de Kilimanjaro niets te maken heeft met taal of mijn uitspraak, maar dat het de naam van een berg is 😉), heb ik een nieuwe telefoon moeten aanschaffen omdat de mijne niet geregistreerd kon worden in Colombia (Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd, kreeg met een overheidswebsite te maken die dagen uit de lucht was, en ik had bij de koop van een nieuwe telefoon waar je in Nederland in 10 minuten klaar mee bent hier de hele middag voor nodig 😉), is het al net zo’n ellende in de supermarkt (van een nieuwe kassa opengooien hebben ze nog nooit gehoord, en soms sta ik wel een half uur in de rij), heb ik al heel wat protesten meegemaakt tegen de overheid (Denken jullie dat de boeren lastig zijn 😜, dan hebben jullie nog niet meegemaakt dat mensen al slaande tegen potten en pannen de straat opgaan, en mensen zelfs worden omgekocht om te protesteren en zo de algehele stemming beïnvloeden!) en zijn Colombianen geweldige lui maar ook enorm luidruchtig (Als er iemand naast je op het terras zit dan wordt je aan diezelfde kant doof! 😉)

Maar het ergste, het allerergste van alles is de ontzettende verschrikkelijke ongelijkheid die er heerst! Ik ben in heel de wereld al met veel armoede in aanraking gekomen, maar nu dat het mij in mijn persoonlijke sfeer raakt, maakt het mij soms best emotioneel. Zo heb ik met verschillende mensen die in mijn hostel vrijwilligerswerk doen in ruil voor een gratis accomodatie een goede band opgebouwd. Zij zijn van Venezuelaanse afkomst en zij zijn juist naar Colombia getrokken omdat er in hun eigen land geen toekomstperspectief is. Maar hier hebben ze naderhand ook niets! De baantjes liggen niet voor het oprapen en om wat centjes binnen te harken gaan ze de straat op en zingen ze of wat dan ook (maar er zijn er al zoveel die hetzelfde doen). Ze hebben echter geen keus want anders hebben ze niets te eten! Meerdere keren heb ik daarom al extra grote porties gekookt zodat ik mijn eten kon delen en ze weer even lucht hadden, maar natuurlijk is dat geen oplossing voor de lange termijn! Het is soms lastig om hiermee te dealen, en het leerde mij te relativeren als ik zelf de financiële haalbaarheid van mijn plannen uitwerkte voor mijn projecten en mij afvroeg of mijn berekende winst wel "voldoende" zou zijn. Wat dat betreft heb ik ook niets te verliezen, want ik kan altijd voor enkele maanden in Nederland of waar dan ook werken, en dan weer ergens anders heengaan. Dat vangnet dat hebben de mensen hier echter niet en wij mogen dan ook enorm dankbaar zijn dat we een Europees paspoortje hebben! We realiseren ons niet altijd hoe bevoorrecht wij zijn! Wat het wel mooi maakt is dat hoe groot de zorgen soms zijn voor sommige mensen hier, de mensen positief in het leven blijven staan. Ik bedoel maar, de ene dag zie ik de tranen bij iemand over haar wang lopen omdat ze het even niet ziet zitten, en de dag daarna (nadat ik de dag ervoor mijn eten met haar had gedeeld), heeft diezelfde persoon een waanzinnig enthousiaste houding en stond ze erop dat ik van haar bordje met eten mee-at! (Ikzelf zou waarschijnlijk in een dergelijke situatie puur naar mijzelf kijken!) Of neem nu de schoonmaakster die voor een scharrel dagloontje van nog geen 15 euro alles tiptop eruit laat zien en mij altijd met een glimlach op haar gezicht helpt met mijn Spaans, en mij doodserieus verteld dat alles voortaan beter is voor haar gezinnetje vergeleken met hun eerdere situatie in Venezuela! Het zijn bijzondere taferelen, en ik houd er de theorie op na dat als je weinig te makken hebt, je ook met weinig tevreden bent! Wij doen er in Europa alles aan om meer, meer en meer te krijgen, maar geloof mij, de mensen die hier dag in en dag uit “ploeteren om hun hoofd boven water te houden” die hebben vaker een glimlach op hun gezicht als ons!!

Enfin, genoeg over dit, maar (en niet zozeer omwille van dit), waar ik altijd dacht dat ik heel mijn leven elders dan in Nederland zou willen wonen, daar twijfel ik nu wel eens aan dat idee en realiseer ik me heel goed dat ik het in Nederland zo slecht niet had. Ik mis soms ook wel mijn familie en vrienden (hoewel ik na zoveel jaren reizen merk dat mijn sociale kring kleiner en kleiner wordt, wat tevens geen verwijt is naar iemand omdat het mijn eigen keuze is!) Maar misschien kan ik op de langere termijn iets van de grond krijgen zodat ik in de zomer in Nederland ben, en dan in de winter naar het Latijns-Amerikaanse ga! (want iedere dag opstaan met het zonnetje hier dat bevalt me ontzettend goed ! 😉) Maar dit is allemaal speculatie en zijn dingen voor later. Op dit moment wil ik niets anders dan hier zijn en ga ik mij de komende tijd volledig richten op mijn nieuwe project! 😄 Ik heb namelijk de knoop doorgehakt dat ik Spaanse taallessen wil gaan aanbieden aan toeristen, in combinatie met activiteiten en mogelijk met speciale thema’s zoals met vrijwilligerswerk en danslessen. Ik wil deze programma’s niet gaan aanbieden in één en dezelfde plaats, maar ik wil studenten de mogelijkheid geven om te reizen van locatie naar locatie en zo als het ware onderdeel te zijn van een “reizend klaslokaal”! Ik heb goed in mijn hoofd zitten hoe ik alles wil gaan opzetten, en nu is het dus zaak om te bekijken of mijn ideeën tot uitvoering kunnen worden gebracht. Ik ga uitgebreid de tijd nemen om een netwerk op te bouwen van leraren, touristenbureaus, hostels etc. En het wordt een groot project waar ik met heel veel zin naar uitkijk en waar ik op dit moment ontzettend veel energie uithaal! 😄 En mocht ik het nooit helemaal van de grond krijgen, dan kan ik altijd nog zeggen dat ik een leuke reis heb gemaakt en dan begin ik gewoon weer ergens van vooraf aan met heel veel nieuwe levenservaring! ☺️ Want dat geluk, van dat Europees paspoortje dat heb ik.. !!

Groetjes, en vergeet het mooie foto album niet !

Martijn