Volop gekte in Bolivia & Ik kom weer terug!

Hoi allemaal,

Hier weer een update van mijn kant en te beginnen met geweldig nieuws... Althans voor jullie ;) Ik heb mijn ticket terug geboekt! 2 maart ben ik weer in het land! Zelf zou ik met gemak nog langer willen reizen, maar ik heb nou eenmaal via een videoboodschap aan ons oma beloofd dat ik begin van het volgende jaar terug zou keren ;) Nee laten we wel zijn. Volgens mijn vooropgesteld reisplan zou ik nu ongeveer thuis komen. Ik heb mijn reis dus al mooi weten te verlengen en ik voel mij met dit gegeven ook enorm bevoorrecht. Ik heb nu nog ongeveer 4 maanden te gaan en ik kan gaan aftellen naar het mooie moment dat ik volgend jaar iedereen weer zal zien. Ik zal in ieder geval optimaal genieten van al het moois dat nog op mijn pad komt! En man o man, laat dat genieten maar aan mij over! Werkelijk waar, ik kan de dag niet meer herinneren dat ik kan voorspellen wat er gaat gebeuren. Ik sta elke ochtend op met het gevoel, dat ik mij afvraag in wat voor een geweldig, compleet onverwacht avontuur ik ga belanden. Net als dit keer in Bolivia, waar ik wederom zoveel mooie avonturen heb meegemaakt, en jullie met al het plezier over zal vertellen!

Mijn avontuur begon dit keer vanuit San Pedro de Atacama in Chili, van waaruit ik met een jeeptour door de woestijn ben gegaan. De eerste dag van deze trip was al zo ontzettend mooi. Op ons pad kwamen vele lagunas, geisers, warmwaterbronnen waar ik in had gezwommen en de mooiste stop van allemaal: een mega groot flamengo reservaat met een onrealistische roze uitziend landschap. Het was een fantastische dag! Tijdens deze dag had ik overigens mijn eerste kennismaking met het fenomeen hoogteziekte. We begonnen de eerste dag namelijk in San Pedro de Atacama op 2500 meter hoogte en ons verblijf voor diezelfde avond lag op zo'n 4500 meter hoogte. Neem ter kennisneming aan dat het raadzaam is om boven de 2500 meter niet meer dan 500 meter per dag te stijgen, en je kunt je indenken dat we te snel zijn gestegen. De eerste die te grazen werd genomen met hoogteziekte was een Engelsman genaamd George. Ik heb zelden iemand zo beroerd gezien! Maar George was een fraaie. Toen de gids vroeg 'esta bien???', stak George een dikke duim omhoog op. Wat een maf ;) Hij lag letterlijk te creperen op bed. En het werd nog mooier want ik werd als tolk ingeschakeld. Je zou bijna vergeten dat ik tot 4 maanden terug alleen het woord 'cerveza' kon ;) Maar ik was de enige van ons groepje die zowel Engels als Spaans sprak, en zodoende fungeerde ik gedurende de hele trip als tolk. In deze situatie voelde ik mij er toch niet prettig bij. Ik verstond de gids namelijk maar voor 80%, en ondanks dat ik redelijk begreep wat de gids bedoelde, wilde ik absoluut geen dooie Engelse op mijn geweten hebben ;) Verstandigerwijs was ik dus op zoek gegaan naar iemand die wel de Spaanse taal volleerd is ;) Echter was George niet de enige met hoogteziekte. Even later geraakte 1 voor 1 iedereen ziekjes en ook ik was dus aan de beurt. Ik had het gevoel alsof ik een gigantische kater had (normaal weet ik dat wel te handelen :p) en ik moest overgeven. En dat terwijl ik net als de locals op coca bladeren had geknauwd. De locals knauwen namelijk op de bladeren (waar men overigens cocaïne van maakt) om hoogteziekte tegen te gaan. Later had ik echter vernomen dat het de symptomen niet bestrijd maar dat je min of meer aan het cheaten bent doordat je niet in de gaten hebt dat je de symptomen hebt. 

Gelukkig was iedereen de volgende dag weer fit, en hadden we onze trip vervolgd door de woestijn langs wederom vele mooie meren en reservaten met flamingo's. Uiteindelijk zijn we de laatste dag geëindigd in Salar de Uyuni, de beroemde en de grootste zoutvlakte van de wereld. Mijn verwachtingen van deze plek waren hoog omdat ik ten tijde van de voorbereiding van mijn wereldreis zoveel mooie foto's had gezien. En gelukkig heeft deze geweldige plek volledig aan mijn verwachtingen voldaan. Het is zo bizar. Je kunt zo ver kijken als mogelijk is en de horizon komt maar niet dichterbij. Schitterend!!! We waren nog naar een eiland met cactussen geweest midden in de Salar en we hadden de tour op mooie wijze geëindigd bij een begraafplaats van treinen. Heel erg gaaf! 

Vervolgens ben ik naar Potosi gegaan. Dit is met zijn 4100 meter de hoogste stad stad ter wereld. In Potosi heb ik de stad verkend en de dag daaropvolgend ben ik de mijnen ingegaan waar Potosi bekend om staat. Ik had even getwijfeld of ik het wel moest doen, want ik had verschillende verhalen gehoord dat de mijnen alles behalve veilig zijn. Maar mijn nieuwsgierigheid overwon het van mijn verstand en dus ben ik als mijnwerker gedressd de mijnen in geweest ;) Vooraf dat we de mijnen in gingen zijn we eerst nog naar de mijnenmarkt gegaan om cadeau's te kopen voor de mijnwerkers. Hier hadden we onder andere dynamiet ingeslagen (Jaa we zijn in Bolivia, niets vreemds aan het kopen van dynamiet op een markt :p) en 96% alcohol. Die 96% alcohol moest ik natuurlijk proeven en ik kan jullie verzekeren dat ik wakker was ;) Eenmaal in de mijnen zag ik dat ieder verhaal dat ik over de mijnen had gehoord klopte. Als veiligheidskundige moest ik geregeld mijn handen voor mijn ogen houden. Pfff! Wat was het onveilig! Ik zal er maar niet vakinhoudelijk op ingaan maar het verbaast me niet dat er vele sterfgevallen zijn. Zelfs voor ons als bezoekers was het onveilig. We moesten door nauwe schachten kruipen, gammele trappen gebruiken, een keer een mijnwagentje ontwijken en men stak zelfs dynamiet af toen wij in de mijn waren. 'BOEF!!!' ging het! Ik was plots in een enorme stofwolk verzeild geraakt ;) Even later hadden we ook nog alcohol gedronken met de mijnwerkers. 'Haaa leuk toch!' Althans dat vonden alle 'toeristen'. Maar als je zoals mij weet dat de mijnwerkers in Australië vanwege veiligheidsoverwegingen voorafgaand aan het werk een blaastest moeten afleggen, dan denk je er toch anders over ;) Ik was in ieder geval oprecht blij toen ik de mijn weer uitstapte. Het was voor mij wel een ervaring die indruk heeft gemaakt en mij wederom laat inzien hoe goed wij het hebben. In Nederland zijn de arbeidsomstandigheden over het algemeen zo ontzettend goed geregeld. Het is jammer dat veel werknemers dat vaak niet in zien. In landen als Bolivia is het toch wel anders. Zo is in de Potosi mijnen het instortingsgevaar gigantisch, werken er kinderen in de mijn, moet men hun behoeften in de mijn doen (het stinkt er ontzettend!) en verrichten ze werkzaamheden op plaatsen waar het soms 40 graden is. Een gemiddelde mijnwerker wordt ook maar 45 tot 55 jaar oud als ze geluk hebben. De mensen hebben hier ook geen andere keus. We mogen serieus in Nederland in onze handjes knijpen.......

Na de mijnen te hebben overleefd ben ik met de nachtbus naar La Paz gegaan. Op deze busrit had ik wel te maken met een lastig oud Boliviaans omaatje. Het oude Boliviaanse omaatje wilde namelijk dat ik de leuning van mijn stoel omhoog deed en tikte continue op mijn leuning en zelfs op mijn hoofd! Ik weigerde echter medewerking te verlenen want iedereen had zijn leuning omlaag. Het was ook tijd om te slapen. Erna volgde een leuk schouwspel toen ze mij verbaal toesprak en ik de onwetende gringo (buitenlander) uithangde. Vervolgens heeft ze ook nog eens zo'n 5 minuten tegen haar vriendin geklaagd over die vervelende gringo ;) Het mooie aan alles was dat ik alles kon volgen en zij dacht dat ik er niets van verstond ;) Ik hield mij echter wederom van de domme en ik heb haar pas sochtendsvroeg in keurig Spaans te woord gestaan, door haar een fijne dag te wensen en te vertellen dat ik heel erg moe was en wilde slapen. Nou je had haar koppie moeten zien ;) Ze was volledig verrast! Mooie dingen! :)

Maargoed, eenmaal aangekomen in La Paz had ik gewacht tot het licht was en toen ben ik naar mijn hostel gegaan. Vanwege alle gespendeerde tijd in de geweldige natuur van Argentinië en Chili had ik zo'n behoefte aan een goed feestje! Het was lang geleden dat ik flink had gepartyd, en zodoende had ik een party hostel geboekt in La Paz. Ofja, het was eigenlijk geen hostel te noemen. Het was meer een bar met bedden! Ik bedoel maar, het was meer regelmaat dan uitzondering als ik mensen al slapend met hun kleren aan in bed aantrof, moest een dronken in comawezend persoon door meerdere mensen in het bovenste stapelbed worden gehezen, sprak ik daags na een avondje gezelligheid met 'vreemden' en toen bleek dat we elkaar al uitgebreid hadden gesproken en probeerde ik een keer overdags in de middag slaap in te halen en kwam het barpersoneel met een hoop kabaal elke kamer binnen gestormd om gratis shotjes te geven ;) Jaa, het was een grote gekte met als hoogtepunt de avond van Halloween. Ik heb in ieder geval weer zoveel relaxte mensen ontmoet waar ik een te gekke tijd mee heb gehad. Heb ik dan alleen maar onbesnut gefeest?? Nee natuurlijk niet!

In La Paz had ik weer afgesproken met George. Samen zijn we de stad in geweest en zijn we met kabelwagens naar mooie uitkijkpunten geweest. Dit was waanzinnig! De stad is volledig omringd door bergen, echt gaaf! Verder hebben we op een andere dag deelgenomen aan een 'free city walking tour'. Ik heb dit al in meerdere steden gedaan en deze tour vond ik wel heel erg goed. We kregen veel achtergrondinformatie over Bolivia en La Paz waar je normaal geen weet van hebt! Vooral de wandeling over de heksenmarkt en de interessante verhaaltjes waren hartstikke leuk. Zo kun je er poeder kopen waardoor mensen gehoorzamen (misschien iets voor sommige van jullie??) en gaan er horror verhalen de ronde over mensen die levend worden begraven ter ere van de goden. Sowieso is de Boliviaanse cultuur hartstikke interessant en is het volledig anders dan hetgeen wat ik eerder in Zuid-Amerika heb ervaren. Er zijn veel inheemse volkeren en de mensjes zien er ook anders uit. Net Indiaantjes! ;) Ik heb al vaak mooie foto momentjes gehad maar de Boliviaantjes zijn niet gediend van foto's. Dat respecteer ik dan maar. Ik heb zelfs verhalen gehoord dat de Cholita's (de typische Boliviaanse vrouwtjes met hun bolhoeden) tomaten gaan gooien als je een foto van ze wilt nemen ;) 

In La Paz heb ik ook nog gerappeld van een gebouw verkleed als Spiderman ;) Dit is een soort van abseilen maar dan met je gezicht naar beneden toe. Heel erg gaaf, maar het is toch best scary als je op 50 meter hoogte naar beneden kijkt! Een ander leuk iets wat ik heb gedaan is het bijwonen van DE voetbal derby in La Paz. Bolivar (de club van Bolivia) tegen The Strongest stond op het programma! Wat een geluk dat net uitgerekend in de week dat ik er was dit spektakelstuk plaatsvond. Ik heb zelden zo'n temperament gezien. Ongelooflijk!!! De sfeer was misschien wel beter als met het WK! Mensen op de tribunes zongen continue, dansten, sloegen op de trommels, hingen in de hekken en er werden fakkels en vuurwerk afgestoken. Binnen het veld was het al net zo heftig! Men vroeg constant om kaarten en de tackles (op zijn Martijn Vlassak's :p) vlogen je om de oren! ;) Ietsjes voor tijd had ik wel het stadion verlaten omdat de sfeer ietwat grimmig werd. Maar al met al was het een waanzinnige happening! 

Verder heb ik ook nog de befaamde Death Road gemountainbiked. Deze weg heeft zijn naam te danken aan de vele sterfgevallen. Sinds de bouw van de deathroad in 1930 zijn er namelijk al meer dan 90000 doden gevallen. Man o man dit was mij weer een avontuurtje! Wat een kicke gevoel om deze kronkelweg met zijn gevaarlijke bochten te trotseren. Het was bijna continue afdalen. Heel cool! Ik merkte dat ik weinig schrik had en ging mede door mijn nogal competitief groepje in style van Nibali volle gas naar beneden! ;) Wat was dit machtig! Je moest wel je stuur ongelooflijk goed vast houden. De weg was ontzettend hobbelig en je moest over grote stenen rijden. Er waren ook 2 mensen gevallen, en eerlijk toegevend ook ik had 1x het geluk aan mij zijde toen ik de bocht misrekende. 

Na de death road overleefd te hebben en van de adrealine te zijn bekomen stond het volgende avontuur alweer te wachten: de beklimming van de Huyana Potosi een gigantische berg van 6088 meter. Dit heb ik samen met een Nederlander (Tom) die ik in het hostel had ontmoet gedaan. Op de eerste dag van deze beklimming waren we naar ongeveer 5000 meter hoogte gegaan om te acclimatiseren en te spelen op een gletsjer. En ooh!! Dit was zo vet! We hebben geklommen met onze ijscrampons aan en met een pikhouweel in de hand. En wat blijkt? Ik blijk een snelle gletsjer beklimmer te zijn! Altijd handig ;) Die avond hebben we geslapen op 4800 meter hoogte en zijn we de volgende dag op pad gegaan naar onze tweede overnachtingsplek op ongeveer 5200 meter. Pfoee dit was zo zwaar! We moesten klimmen met onze zware backpacks op de rug, en die drukte zo hard op mijn longen dat ik amper kon ademen vanwege het gebrek aan zuurstof. Vanaf 5000 meter is er namelijk 50% minder zuurstof in de lucht. Het is niet normaal. Ik was continue kortademig en ik had het loodzwaar. Maar de fantastische uitzichten verzachtte veel van het afzien. Het was schitterend! Uiteindeljk aangekomen op onze overnachtingsplek gingen we vroeg slapen omdat we snachts om 1 uur al gewekt zouden worden om onze klim te maken tot 6088 meter. Het werd helaas een ander verhaal. Ik werd wederom geveld door hoogteziekte en dit keer wel heel erg. Het kwam er onder en boven uit en ik voelde mij hondsberoerd. Toen iedereen snachts eruit ging ben ik dus achter gebleven. Normaal gesproken was ik er denk ik wel voor gegaan, maar dit keer lag de situatie net iets anders. Ik had namelijk samen met Tom een gids. En indien ik rechtsomkeert had moeten maken, dan had Tom ook met mij mee terug moeten gaan. Ik had dus besloten om niet te klimmen en ik was eigenlijk ook wel trots op deze beslissing. Tom had ik de gelegenheid gegeven om de top te halen, en hij had die ook bereikt! 
Maargoed, ik was zo ziek en ik moest ook weer beneden geraken. Ik heb een porter (een drager) ingehuurd om mijn backpack naar beneden te sjouwen, en met een valhelm en gepaard met wandelstokken in mijn hand ben ik gelukkig weer veilig beneden geraakt :p

Na een dag te hebben uitgeziekt in La Paz was ik fit genoeg om samen met Tom verder te reizen naar Copacabana, een stadje gelegen aan Lake Titicaca met bijna 4000 meter het hoogste meer ter wereld. In Copacabana hebben we wat rondgeslenterd en liepen we Aurelio (een 63-jarige (!) Spanjaard die in tegenstelling tot mij wel de top van de Huyana Potosi had gehaald :p ) tegen het lijf. Met hem hebben we savonds vanaf een berg de mooie zonsondergang over Lake Titicaca gekeken en een hapje gegeten. 

De volgende dag zijn we naar Isla del Sol gegaan. Dit is een eiland dat ligt in het Lake Titicaca meer. Bij aankomst ontmoetten we een Braziliaan, met wie we de dag ervoor bij de zonsondergang kort hadden gesproken. Omdat een 3-persoonskamer goedkoper was hebben we een kamer gedeeld. Tjah, zo gaat dat in het backpackerswereldje! Schitterend toch!! Niemand is een vreemde voor mekaar en we hadden er meteen een nieuwe maat bij voor de dag. We hebben met zijn 3-en over het eiland gehiked en dit was zo fantastisch! Het eiland oogt zo Mediterraans aan. Als je de inheemse volkeren die op dit eiland leven zou wegdenken, dan zou je totaal niet het gevoel hebben dat je in Bolivia bent! Mijn fysieke gesteldheid was alleen minder als gehoopt. Ik was daarom iets eerder teruggegaan en ik heb in de namiddag nog lekker gechilld en genoten van het geweldige uitzicht over het meer. Savonds zijn we overigens nog uiteten geweest. Op het moment dat we wilden afrekenen was de gastvrouw (tevens kok) echter niet meer aanwezig en hebben we dus maar geld achtergelaten. Jaaa Bolivia op zijn best! ;) Zoiets is hier overigens niet ongewoon. Het komt wel vaker voor dat je de huiskamer in moet lopen om de rekening te vragen. De mensen zijn totaal niet initiatiefrijk. 

De volgende dag hebben we nog wat gerelaxt op het eiland en ben ik met Tom met de nachtbus vertrokken naar Cusco. Mijn tijd in Bolivia is daarmee ten einde gekomen. Ondanks dat ik mij op het einde ziek voelde (ik ben nog steeds niet helemaal fit) heb ik het hartstikke naar mijn zin gehad in Bolivia. Het verschil tussen Bolivia en het modernere Chili van waaruit ik vandaan kwam is gigantisch en mooi om te ervaren. Ik kan wel stellen dat de gekte in Bolivia was teruggekeerd ;) Het doet mij denken aan mijn Azië tijd!

Maar nu ben ik dus in Cusco, ofwel in Peru! Ik ben hiermee tevens in het hart van de inca's. Ik heb zoveel zin om meer te weten te komen over deze cultuur. Ik ga de komende dagen ook naar de waarschijnlijk bij jullie bekende Machu Picchu. Dit is een stad van de Inca's die door de Spanjaarden nooit is ontdekt en daardoor ook niet vernietigd werd. Het staat al lang hoog op mijn bucket list en ik kan niet wachten om dit wereldwondertje met eigen ogen te aanschouwen!!!

Het ga jullie goed, tot 2 maart, en tot het volgende verslag!

Groetjes,

Martijn