Mijn laatste verhaal.. Veranderd voor het leven!!

Hoi allemaal,

Mijn laatste verslag en wederom puur uit mijn hart. Met veel enthousiasme wil ik jullie vertellen over mijn geweldige afsluiting van mijn reis. Allereerst Colombia. Wow wat een land!! Het land van cocaïne, drugskartels en duizenden geweldsmisdaden per jaar. Althans dat is wat het meerendeel in Nederland denkt. Als je het advies van Rijksoverheid moet geloven is ook meer dan de helft van het land een absolute 'no go'. Echt waar. Complete onzin!!! Natuurlijk je moet oppassen. Maar dat moet je overal. Mij is ook iets naars overkomen maar dat doet mijn mening niet af aan dit prachtige land. Overdrijven is in NL ook een vak. Geloof mij... Colombia is een geweldig land om door te reizen en het heeft mij als avontuurlijk ingestelde reiziger zoveel moois gebracht. Het heeft een overweldigende natuur en de mensen zijn de meest vriendelijke en behulpzame mensen die ik op mijn reis ben tegengekomen!! Het is echt ongekend hoe gastvrij de mensen zijn en hoe oprecht ze in je geïnteresseerd zijn. Met Nieuw Zeelanders, Indonesiërs, Brazilianen, Argentijnen en met Chilenen (vooral 1 Chileense chicka in het bijzonder :p) had ik ik ook veel op. Maar dat is puur berust op mijn persoonlijke ervaringen. Ik heb namelijk diverse reizigers ontmoet die het niet met mij eens waren. Maar iedere, maar dan ook IEDERE reiziger is eensgestemd over de mate van warmhartigheid van de Colombianen. Het zijn geweldenaars... Schitterende mensen!! Het is fascinerend te noemen. Ik heb een legio aan voorbeelden en ik heb dan ook heel zoveel bijzondere en fijne gesprekken gehad met de locals. Nadien stak iemand vaak uit beleefdheid zijn hand uit en stelde diegene zich ook nog eens keurig voor. En zoveeeeeeeel vrouwen hebben aan mij voeten gelegen. Niet omdat ze mij wilden vereren ;) Maar omdat ik sinds de beklimming van de Cotopaxi gigantische blaren had. Nou je moest eens zien hoe de vrouwen zich om mij bekommerden en met desinfectie spul te werk gingen! ;) En vraag je een Colombiaan om advies bij je reisplan? Nou dan moet je uitkijken dat je een half uur later niet nog steeds 'Mas que... Mas que...' ('Wat nog meer... Wat nog meer...') aanhoort en met een boodschappenlijst aan plaatsten te bezichtigen weggaat! ;) 

Nee! Het was geen uitzondering maar regelmaat, dat de mensen alles wat bij hun machte was voor mij deden. Mijn eerste kennismaking met dit verschijnsel liet dan ook niet lang opzich wachten. Nadat ik de grens vanuit Equador naar Colombia was overgestoken kwam ik in een gigantische chaos terecht. Ik heb nog nooit zoveel mensen op een busstation gezien waarbij iedereen in een polonaise van Oeteldonk tot aan in Maastricht stond opgesteld, en waar men van alles en nog wat door elkaar riep. Mij werd al snel duidelijk gemaakt dat dit verschijnsel was ontstaan door een tekort aan bussen. Liet nou toevallig mijn bus erg gewild zijn en niemand kon mij enige duidelijkheid verschaffen. Men had het als ik vroeg naar een mogelijke vertrektijd in ieder geval niet over uren maar over dagen!! Pff.. Maar zonder geluk vaart niemand wel. Een ontzettend behulpzaam vrouwtje ontfermde zich over mij en kroop geniepig tussen alle rijen door en deed navraag bij iedere balie. Nadat we overal wederom in onwetendheid achterbleven zijn we samen naar een ander (een voor mij onbekende) stad gegaan via een 2 uur durende bus. Dit in de hoop om vanuit daar gemakkelijker een bus te regelen. Maar ook hier was het een grote speelplaats... Zo'n gekte! Desalniettemin ontfermde de vrouw zich wederom over mij en plots ondanks de gigantische concurrentie had zij een plek weten te bemachtigen voor mij in een soort van taxibus. Ik kreeg in dit geval zelfs voorrang boven vele Colombianen, en het vrouwtje wat dezelfde richting op moest als mij had geen plaats voor haar zelf en bleef dus achter op het busstation. Ik heb al veel meegemaakt op mijn reis. Maar ik heb nog nooit meegemaakt dat ik in een situatie als deze waar honderden mensen staan te schreeuwen om een bus ticket werd voorgetrokken! En dan het vrouwtje. Ongelooflijk!! Zolang ik maar de bus kon nemen was het voor haar goed. Ik vond het zo ontzettend sneu om haar midden in de nacht daar achter te laten...

Maargoed, ik was na alle hectiek op weg naar mijn gewenste bestemming Cali. Het was wel een hele onrustige rit en een voor mij aparte ervaring. Om de haverklap moesten wij namelijk stoppen bij een legerpost en kwam er iedere keer een soldaat met een mega groot riffle geweer binnengestapt. In dit gedeelte van Colombia komt het namelijk nog wel eens voor dat de FARC zich roert, en als gevolg daarvan zijn er verscherpte controles waarbij men ieders identiteit controleert. Eenmaal veilig aangekomen in Cali had ik ondanks alle vermoeidheid de stad verkend. Ik ben hier ook in aanraking gekomen met de salsa. Cali staat namelijk bekend als salsa hoofdstad van Colombia. Ofwel van de wereld. Zoals jullie weten ben ik op mijn reis veel over mijzelf te weten ben gekomen. En ook in Cali is dit het geval geweest. Ik ben er namelijk achtergekomen dat het hele salsa gebeuren niks voor mij is! ;) Bij het uitgaan ben ik de deuntjes na een uur kitsbeu. Bij een salsaklasje had ik het bovendien allemaal even afgekeken. Maar ook daar was ik al snel te weten gekomen dat de pasjes niet voor mij bestemd zijn ;) Nee laat mij het maar bij het voetbal houden. Ik kom denk ik meer overeen met James Rodriguez! ;) Maar pfoee met het uitgaan. Als je de chicka's ziet dansen... Niet normaal! Het is onmogelijk om de benen te volgen.. Zo snel! ;)

Na alle salsa ben ik verder gereisd naar Manizales. Hier heb ik een bezoek gebracht aan de vulkaan Nevado del Ruiz in het Parque Nacional Natural Los Nevados. Geen zware hike dit keer voor mij want ik had vanwege enkele blaren gekozen voor een georganiseerd tripje. Het was een mooie dag maar geen spectaculaire. Desalniettemin wisselde de natuur op de weg naar de top van deze vulkaan om de minuut. Het was fascinerend om te zien hoe in een mum van tijd een ecosysteem kan veranderen! De dag hadden we uiteindelijk in alle rust afgesloten met een bezoekje aan enkele warmwaterbronnen.

De volgende bestemming was Medellin, de stad van voormalig swerelds grootste drugbaas Pablo Escobar. Vanuit deze stad had hij zijn drugsimperium opgebouwd en op zijn hoogtijdagen 90% van alle internationale drugshandel in handen. Onder toeristen is het heel populair om op een rondleiding te gaan in zijn gigantisch landgoed en meer te weten te komen over zijn drugskartel. Ik heb deze ervaring echter uit principes aan mij voorbij laten. Ik wil een dergelijk persoon niet vergoden en ik wil al zeker niet dat een deel van mijn geld naar zijn eveneens voormalig corrupte familie gaat. Ik heb daarom dan ook alleen de stad bezichtigd. Een naar mijn mening schitterende stad. En dit keer niet alleen vanaf de grond maar ook nog eens al paraglidend vanuit de lucht!! Echt kicke!! Ook dit kan ik weer van mijn lijstje afstrepen ;) Ik had alleen met het paragliden een ontzettende kater, en daarvan ondervond ik op het einde van mijn vlucht met de hevige turbulentie toch wel enige ongemakkelijkheden ;) Die kater was overigens een gevolg van het fantastische uitgaan in Medellin. Het had wel iets weg van Rio de Janerio. Iedereen koopt zijn drank in een supermarkt en feest op de pleintjes. En overal waar je om je heen keek liepen de meest mooie vrouwen rond met mooie siliconen konten en tieten!! Pff wat een vervelende stad! ;) Vanuit Medellin had ik ook nog een dagtripje gemaakt naar het mooie Guatape. Hier heb je 'de Piedra del Peñol', een 200 meter hoge rots die je via 740 traptreden beklimt. Pfff afzien. Maar wat een spectaculair 360 graden uitzicht!

Vervolgens ben ik na Medellin naar Cartago Valle gegaan. Hier was ik op uitnodiging van een Colombiaan en heb ik kennis gemaakt met 'het echte Colombia'. Ongelooflijk wat ben ik hartelijk ontvangen. Of zoals mijn Colombiaanse vriend Jesus Aldolfo zei: 'Te doy un abraso y bienvenido a Colombia'. Ofwel 'Ik ga je omhelsen en verwelkomen in Colombia'. Ik heb enkele dagen doorgebracht bij hij en zijn moeder in een heel primitief huisje. Maar dat maakte mij helemaal niets uit. Als je afstapt van het 'gringo pad' krijg je een veel betere indruk van de cultuur. Het was 1 geweldige ervaring die ik van mijn leven nooit zal vergeten. Overal maar dan ook overal waar ik kwam werd ik namelijk in het dorp aangesproken door mensen omdat ik de enige gringo was. Er was geen toerist te bekennen! Veelvuldig stapten we ook een huis in en kreeg ik een ultiem kijkje in de best denkbare gastvrijheid. Ik vond het fantastisch. Maar het mooiste van allemaal en hetgeen het meeste mij bij zal blijven is te ervaren hoe gelukkig de mensen zijn met eigenlijk niets. Bij zowat ieder kruispunt waren mensen aan het kletsen en maakten we een praatje. De mensen kletsen er op los in alle voortuintjes en op alle pleintjes werd er wel een potje voetbal gespeeld door de kindjes. Het leek wel een buurtfeest zoveel werd er gesociallised. In Nedeland is de samenleving in dit opzicht toch wel drastisch geïndividualiseerd en materialistisch ingesteld. Als ik de mensen zag in dit dorp, hoe men met elkaar omging. Man o manneke.. Dat is vele malen mooier!! Tevens een hele bijzondere dag was een uitstapje naar een flica, een zogeheten boerderij in de bergen. Wederom werden we hier zo vriendelijk ontvangen en ik heb die dag zoveel verschillende soorten fruit gegeten. Je kon zo het fruit van de struiken en de bomen plukken! Mango's, sinaasappels alles wat je wilde.... Heerlijk!!

Na deze mooie dagen die veel indruk op mij hadden gemaakt ben ik naar Salento gegaan. In het begin lukte het mij hier maar niet om een hostel te vinden. Zelfs na 2 uur had ik nog nergens succes. Toch leer ik voortaan uit iedere situatie al is het een goede en in dit geval een vervelende wel iets. En in dit geval hangt dit wederom samen met het begrip behulpzaamheid. Op een gegeven moment kwam ik namelijk aan in een hostel maar ook daar was helaas geen plaats. Daaropvolgend belde de receptioniste eerst meerdere hostels op met de vraag of er elders plaats was. En toen dat voor mij nog steeds niet positief uitpakte stuurde ze ineens haar kindjes op pad in het centrum om rond te gaan vragen! Ik zei 'Waarom doet u dat, ik kan ook zelf naar alle hostels lopen?' Waarop werd geantwoord dat ik een zware backpack had en ze mij geen onnodige meters wilde laten lopen. Ongelooflijk toch!! Uiteindelijk had ik gelukkig een slaapplek gevonden. In Salento was ik tevens aangekomen in het hard van de koffieregio. Mijn voornaamste reden was de dag erna een uitstapje naar Valle de Cocora. Dit is een soort van berglandschap met een uniek waspalmenlandschap. De palmbomen zijn wel 60 meter hoog! Wat was dit mooi! Heel gaaf! 

Hierna had ik een nachtbus genomen naar de hoofdstad van Colombia: Bogota. Tjah Bogota.. Wat moet ik erover zeggen. Er lopen naar mijn mening toch wel wat te veel leipe lui rond. Ik ging er savonds niet alleen over straat en ik had mij alleen bevonden op het toeristenpad. Tevens liep ik rond met muckgeld. Dit is een geldbedrag wat net voldoende is voor een overvaller en voor mij prima te missen valt. Gelukkig heb ik het niet hoeven uit te testen! ;) Maar natuurlijk leipe lui heb je in iedere stad. In Valkenswaard loopt er ook dol volk rond en straks na 2 maart komt er inne bij! ;) Maar er zijn uiteraard ook fijne mensen. Oudjes die een potje dam spelen op straat, gezinnetjes in het park of iemand die de hond uitlaat. Maar 1 ervaring spande voor mij toch de kroon. Op het busstation in Bogota stond ik namelijk met een kaart in mijn handen en toen vroeg iemand welke kant ik opmoest. Daarna liep die persoon met mij mee naar de juiste standplaats van de bus en stelde hij voor om met mij de bus mee in te stappen. Hij wilde mij begeleiden tot aan de juiste uitstapplaats, dat terwijl hij een compleet andere bus moest nemen!! Ongelooflijk toch!! ABSOLUTE bereidheid om je te helpen. Waar zie je dat vandaag de dag nog in Nederland? Sowieso zijn de mensen super behulpzaam in het de weg wijzen. Veel mensen lopen met je mee en menig taxi chauffeur gaat zelfs voor je aankloppen bij de deur om zich ervan te kunnen verzekeren dat je goed zit!!

Door Bogota ansich was ik overigens niet omver geblazen. Ik ben sowieso meer een natuurmens ben ik te weten gekomen op mijn reis. Ik heb de stad verkend net zoals ik gedaan heb in andere steden. Zo heb ik oa met een oude Pool (die om de haverklap 'kurva' riep) de Monserrate beklommen. Dit is een populaire berg voor pelgrims, die een tocht maken naar een kerk op de 3200 meter hoge bergtop. De klim was niet heel zwaar en de uitzichten over de stad waren zeer zeker de moeite waard!

Vervolgens had ik een dag later vanuit Bogota een minibusje genomen van zo'n 7 uur naar San Gil, de avonturenhoofdstad van Colombia. Maar ondertussen heb ik haast al het denkbare al gedaan, waardoor ik het dus deze keer maar rustig had gehouden! ;) In de avond ontmoette ik een relaxt Nederlands stelletje (Joel en Rosanne) met wie ik in de week daaropvolgend veel tijd heb doorgebracht. Zo hebben we 'caving' gedaan in de grot Cueva Vaca. Man o manneke wat was dit onverwachts gaaf!! We dachten dat we een normale rondleiding zouden hebben door een grot. Maar in het begin werden onze voetjes al een beetje nat omdat we door het water moesten lopen. We dachten: 'Ach een beetje water op ons pad..' Totdat we op een gegeven moment volledig kopje onder moesten en ons eigen zelfs onder water via een touw moesten voorttrekken!! Tevens moesten we klimmen, klauteren en alles. Totaal niet wat we op voorhand dachten.... Maar soo wat was dit gaaf!! En de grot was tevens super mooi! Na dit spectaculair avontuurtje hadden we de dag op een mooie wijze afgesloten aan een relaxt meertje waar enkel wat locals aan het zwemmen waren. De volgende zijn we nog naar mooie watervallen geweest in de omgeving, en de dag daaropvolgend had ik op eigen initiatief vluchtig een mooi dorpje genaamd Barichara bezichtigd en had ik in de middag gechilld met Joel aan het zwembadje van ons hostel.

In de avond was ik nadien alleen verder gereisd naar Santa Marta met een 13uur durende nachtbus. Santa Marta (de stad van Radamel Falcao) was hiermee tevens mijn eerste plaats aan de Caribische kust. Vanaf dit moment had ik in mijn 3 resterende weken in Colombia 30+ graden Celcius. Bah wat vervelend!!! ;) Om aan deze hitte te gewennen had ik dan ook maar in Santa Marta daags erna gechilld aan het zwembadje in het relaxte hostel ;) Ondertussen waren de volgende dag Joel en Rosanne ook gearriveerd. Zij hadden wat vertraging opgelopen omdat Rosanne een allergische reactie had van enkele muggebulten. Diezelfde dag zijn we met een maffe Australiër en een Engels meisje naar het strand geweest. De avond was al helemaal mooi. We hadden ons ingeschreven voor de Chiva party bus. Dit is een soort van open bus die zo'n 2uur door de stad rijdt met veel muziek en sterke drank als voornaamste ingrediënten ;) Uiteindelijk waren we geëindigd bij een strand waar veel locals aan het feesten waren. Man wat was dit lache!! Ik had heerlijk gedanst op het strand met- en onder het gejuich van enkele Colombianen. En keer op keer werd er maar weer 'aguardiente' (een ontzettende smerige sterk drank) in mijn keel gegoten! ;) Jaaa, Colombianen zijn geweldige party lui. Het zijn net Brazilianen, levensgenieters pur sang! In iedere stad heb je ook wel een pleintje waar iedereen samenkomt en gezamenlijk alcoholische versnaperingen nuttigt. En met name in het noorden aan de Caribbean is het haast onmogelijk om een straatje door te lopen zonder dat je de muziek hoort klinken!! Geweldig!!

Maargoed, de dag daaropvolgend zou ik eigenlijk verder reizen, maar verstandigerwijs had ik maar een extra nacht bijgeboekt! ;) Man o manneke wat had ik een gigantische kater. Maarja wat wil je na zo'n wilde avond. Het was zelfs zo wild dat ik iemand in het midden van de nacht heel boos kreeg, doordat ik met mijn stomdronken kop bij hem in het verkeerde stapelbed was gestapt! ;) Diezelfde dag had ik dus maar heerlijk uitgekaterd en de volgende dag had ik gedag gezegd aan Joel en Rosanne. Ik heb al zoveel relaxte mensen ontmoet op mijn reis en ook deze lui kan ik aan dit rijtje toevoegen. Soms heb je nou eenmaal een geweldige klik. Het was 'gewoon' een relaxt koppeltje en ik hoop nog eens een biertje met ze te drinken in het Nederlandse. Aan mijn maten: de favoriete stamkroeg van mijn Bredase maat Joel was 'het keteltje'! ;)

Mijn volgende bestemming was Palomino, een klein traditioneel vissersdorpje met een fantastisch mooi strand. Hiernaar toe was ik samen gereisd met een relaxt Australisch meidje met wie ik die dag ervoor aan de praat was geraakt. Na wat gechilld te hebben aan het strand hadden we getubed. Ofwel met een rubberen bandje een rivier afdobberen. Ik heb dit al een keer gedaan in Laos maar daar ging het er iets bonter aan toe van kroegje naar kroegje ;) Desalniettemin hadden we wat biertjes ingeslagen en genoten we vanuit onze autoband van het waanzinnig landschap. Het was net de omgeving van jungle book. Zoo mooi! Er leven in dit gebied ook indianenstammen die wij nog op ons pad tegenkwamen. Man schrikken! Ineens kwam er om het hoekje een beschminkte indiaan met een groot kapmes in zijn hand voorbij! ;) 

Na een gezellige avond met enkele cocktails aan het strand, en heerlijk te hebben geslapen in mijn hangmat aan het strand was ik weer alleen verder gereisd. Mijn plan was namelijk om helemaal tot aan Punta Gallinas, het meest noordelijke puntje van Zuid-Amerika te reizen. Vooraf had ik mij aardig ingelezen en was ik al gewaarschuwd. Op internet en in mijn reisgids wordt de route bestempeld als een route die niet voor iedereen is weggelegd. Enkel voor echte avonturiers, en je kunt hier alleen geraken via een 'bone shaking ride' in een volgepropte jeep, waarbij de kans groot is dat die wordt bestuurd door een dronken snelheidsduivel! Haaa! Dat is mij dus op mijn lijf geschreven! ;) Ik ben een doorgewinterde backpacker en ik ga geen enkel avontuur meer uit de weg. Daarbij overdrijft men in veel gevallen ook een beetje en is het vaak prima te bereizen. Maarnee dit keer was er niets aan gelogen! ;)

Na een busrit van zo'n 2uur werd ik gedropt bij een of ander vaag kruispunt. Hier ben ik bij iemand de auto ingestapt die mij heeft gebracht naar Uribia. Wat dat betreft ben ik voortaan zo ontzettend zelfverzekerd. Ik stap natuurlijk niet bij iedere boevenkop in de auto, maar ik kan in een split second goed een inschatting maken of een persoon betrouwbaar is. Eenmaal aangekomen in Uribia werd ik afgezet bij een standplaats van alle jeeps. Man wat een gekte!! Wel 10 mensen stonden om mij heen en schreeuwden in de ronde dat ik bij hun in de jeep moest stappen. Na eerst enkele boodschappen te hebben gedaan was ik uiteindelijk in een naar later bleek verkeerde jeep gestapt. Ik moest namelijk nog zo'n 2,5 uur wachten totdat de jeep gevuld was met voldoende mensen en goederen. En zo dit is echt niet normaal! Nu snapte ik waarom we zolang moesten wachten totdat de jeep 'gevuld' was. Ze laten namelijk geen vierkante mm onbezet!! Ze proppen de jeep tot de max vol met mensen en een toren zo hoog aan goederen wordt op het dak vastgespannen. Vervolgens zijn we zo'n 2 uur door de woestijn naar Cabo Vela gereden. Pff ongelooflijk. We stopten meermaals op de route om goederen af te geven en bij iedere stop tikten de chauffeur en zijn hulpjes een flesje bier achterover! En dan de hitte! Het was wel zo'n 40 graden. Ik zweette me (angstzweet) kapot. Gelukkig was ik veilig aangekomen in Cabo Vela, een ontzettend uitgestorven (niet iedereen is zo gek om hiernaar toe te gaan:p) dorpje aan de zee met niets meer dan van cactus- en hout gemaakte huisjes. Hier was ik naar een mooi strand gegaan omgeven door rotsachtige heuvels en had ik genoten van een waanzinnig zonsondergang bij een vuurtoren.

De volgende dag ben ik met enkele Zwitserse lui op een jeeptour gegaan naar Punta Gallinas. Voor mij was er eigenlijk geen plek en er gingen ook geen andere jeeps vanwege een tekort aan mensen. Om die reden had ik als plaatsje een matrasje in de kofferbak van de jeep. Ik heb al heel wat oncomfortabele ritjes meegemaakt maar ik kan jullie aanbevelen om nooit maar dan ook NOOIT in te stemmen met een plek in de kofferbak van een jeep door een ruige woestijn! ;) En alsof het nog niet onaangenaam was werd mijn kont opeens ontzettend warm. Ik moest mij continue verplaatsen zo heet. Totdat we op een gegeven moment een vies luchtje roken (nee geen windje!) en het bleek dat mijn matras in de fik stond door een mega groot uitgebrand gat van de kapotte uitlaat! Na een kort onderhoud voor reparatie van de jeep waren we weer verder gegaan, en waren we na een voor mij al te hobbelige rit door de woestijn aangekomen bij een rivier. Hier waren we overgestapt op een bootje en zijn we door schitterende mangroves gevaren richting Punta Gallinas. 

De helse trip was het echter meer dan waard!! Zo wat was het onbeschrijflijk mooi. Wij verbleven bij 1 van de 6 indianenfamilies die in dit gebied leven en het water in de omgeving was van een schitterende turquoise blauwe kleur. Ongekende schoonheid!! Uiteindelijk zijn we op een andere tour gaan waarbij we de meest noordelijke tip, een geweldige uitkijkpunt en de Taroa duinen hadden bezocht. De tocht was indrukwekkend met een continue veranderd woestijn landschap. Van cactussen tot aan de indianendorpjes met zijn vele vissersbootjes. Maar voor mij waren de Taroa duinen het absoluut hoogtepunt... Zo die waren geweldig!! Je kon letterlijk van de duin rollen in de oceaan. Ik heb nog nooit eerder een plek gezien waarbij de duinen zo vloeiend overgaan in de zee. 

Na een nacht te hebben geslapen in een hangmat onder een geweldig heldere sterrenhemel heb ik dezelfde verschrikkelijke weg weer terug afgelegd tot aan Cabo Vela en vervolgens tot aan Uribia. Voor mij was overigens een nieuw matrasje zonder brandplekken geregeld! ;) Ondanks bij tijd en wijlen alle chaos en oncomfortabele momenten is deze belevenis 1 van de mooiste ervaringen geweest van mijn reis. Het landschap was zo ontzettend ruig en onaangetast. Prachtig. Maar hetgeen mij het meeste zal bijblijven is de wijze waarop de 6 indianenstammen in dit gebied leven. Ik kan mij haast niet voorstellen hoe zij dit doen. De mensen eten elke dag geitenvlees of vis. Niet omdat ze dit zo lekker vinden maar puur en alleen omdat er niets anders is in de omgeving. En dan hun huisjes. Je kunt het haast geen huisjes noemen. Zo ontzettend primitief en ze vallen haast van ellende uit elkaar. En wat betreft de kindjes? De kindjes gaan niet eens naar school. Ze staan dan ook geregeld met een touw over de weg gespannen als zijnde een slagboom. Bij een passage van een auto vragen zij dan om snoepgoed. En zijn er wel voldoende watervoorzieningen in een droge woestijn? 'Nee!' Er is haast geen water in dit gebied dus de mensen drinken water uit cactussen. Ik heb het al een enkele keer eerder aangehaald maar wat hebben wij het toch goed in Nederland! En dat besef dat is er helaas niet altijd bij iedereen! Ja... Deze dagen waren voor mij een hele bijzondere ervaring! Wat het tevens heel speciaal maakte is dat ik nu van het meest zuidelijke puntje in Zuid-Amerika tot aan het meest noordelijke puntje heb gereisd!! Ik ben een echte globetrotter geworden!

Eenmaal teruggekeerd in Santa Marta was ik ontzettend ziekjes. Het begon al op het einde in de bus toen ik verscheidene keren moest overgeven. Ik denk dat zelfs voor mij alle hectiek van de voorbije dagen iets te veel was! ;) In Santa Marta was ik gelukkig op een fijne plek om te herstellen. Het hostel is 1 van de beste die ik op mijn reis heb aangedaan en ik had de 4 dagen daaropvolgend heerlijk vertoefd aan het zwembadje bij het hostel. 

Na Santa Marta ben ik verder gereisd naar Cartagena. Het is de mooiste stad van Colombia met ontzettend veel kleurrijke huisjes, mooie architectuur en gezellige pleintjes. De stad is ook volledig omringd door muren die dienden ter bescherming in de tijd van de Spaanse invasie. Ontzettend mooi! In Cartagena heb ik ook nog een dag aan het strand gelegen maar eigenlijk was ik aan het wachten tot aan het moment dat Paula zou arriveren. Zoals jullie weten had ik Paula ontmoet in Peru en ben ik na een tijdje verder te hebben gereisd voor haar teruggegaan naar Chili. Het contact was daarna nooit verloren gegaan. Paula had in haar zomervakantie werk gevonden voor iets meer dan een maand, zodat zij voldoende geld had om mij op mijn afsluiting van mijn reis te vergezellen! En daar waar ik de vorige keer een lange reis moest afleggen om bij haar te geraken, daar moest Paula nu een 18uur durende busrit nemen naar Santiago en vervolgens 3 vluchten tot aan Cartagena. Voor mij een ontzettend lekker gevoel omdat dit keer zij er veel voor over had om te realiseren dat wij samen konden zijn.

Diezelfde dag waren we behoudens een korte wandeling en een etentje in de stad niet uit onze hotelkamer geweest ;) En de dag daaropvolgend was ik jarig. Ik had mij geen beter verjaardagscadeau kunnen wensen dan samen te zijn met Paula. We zijn naar het stand geweest en in de avond hadden we het niet heel uitbundig gevierd. We waren beiden vrij moe en waren dus maar op tijd naar bed gegaan. 

Onze eerste gezamenlijk nieuwe bestemming was het voor mij vertrouwde Santa Marta. Hier hadden wij de rest van de dag heerlijk gechilld aan het zwembadje van ons hostel. Daar waar wij de dag ervoor geen puf hadden om mijn verjaardag met een feestje in te zetten, daar had ik een dag later een onverwachts verlaat verjaardagsfeest. We hadden ons namelijk opgegeven voor een avond onbeperkt drinken voor een bepaald geldbedrag. Man wat een mooie avond! Ik danste de sterren van de hemel ;) Natuurlijk niet vanwege mijn eigen moves maar met behulp van mijn Latijnse schone die iedere keer de dans leidde ;) Op het eind van de avond gingen we uiteindelijk behoorlijk borracho (dronken :p) naar bed!

De volgende dag hebben we carnaval gevierd in Barranquilla. Alleen het carnaval in Rio is groter! Veel schitterende wagens, mooie vrouwen met hoofdtooien en blote billen, volop muziek en uitzinnige Colombianen! Jaaaa het begon ondanks alle drukte uiterst aardig! Helaas liep deze dag op een ontzettende teleurstelling uit. Op een gegeven moment hadden wij het wel gezien en wilden wij de drukte achter ons laten. En toen op dat moment was Paula haar telefoon gestolen. En serieus, nog geen halve minuut erna toen wij verder liepen werd ik door iemand met schuim in mijn gezicht gespoten. In het begin dacht ik aan een grapje maar toen het onafgebroken bleef aanhouden haalde ik ontzettend uit in de rondte waarbij ik iemand een peer verkocht! Dat was maar goed ook want ik voelde en zag heel geniepig een hand uit mijn broekzak wegtrekken. Gelukkig was deze poging tot een beroving mislukt. Uiteindeljk stond er ook een groepje jongeren om mij heen en ik stond zo vol met adrealine dat ik ze allemaal naar de grond had wilden slaan ;) Achteraf ben ik ontzettend blij geweest dat het niet was geëscaleerd. Het kan zo maar zijn dat er een zot een mes bij heeft ofzo. Maar op dat moment dacht ik er niet aan. Vervolgens wilden we niets liever dan zo snel mogelijk gaan maar de mensenmassa waar we door moesten was mega groot en verhinderde ons hierin. Iedereen bevond zich op een veels te kleine ruimte. Het was heel onveilig. We werden veelvuldig platgedrukt en we moesten zelfs door prikkeldraad om een nieuwe weg te banen. Uiteindelijk waren we er heelhuids uitgekomen maar Paula was volledig over de zeik. Ik zag een temperament wat wij in Europa niet gewend zijn! ;) In de bus terug hebben we ook niet veel tegen elkaar gezegd. Maar savonds was bij zowel mij als Paula de rust weer teruggekeerd en was alles weer bij het oude.

Ondanks deze rotervaring blijf ik echter louter enthousiast over Colombianen. Bij een groot evenement als deze komen nou eenmaal veel verschillende lagen van de bevolking. En daar waar rijke mensen zich bevinden daar zijn ook arme mensen aanwezig om hier een slaatje uit te kunnen slaan. Het is niet anders en het kan iedereen overkomen....

De volgende dag hadden wij er nog een heerlijke relaxt dag aan vastgeplakt aan het strand en het zwembad. En daags daarna hadden wij Santa Marta gedag gezegd. We waren verder gereisd naar Tayrona. Deze plek staat bekend om Colombia's meest mooie zandstranden. Om aan deze stranden te geraken moet je wel een pittige hike afleggen door dichtbegroeid regenwoud en wat klauterwerk via trappen en bruggen verrichten. Maar wat het ons zwaar maakte was vooral de hitte. Pfff wat was het heet en benauwd! Maar dan.. Alles was vergeten toen we de vele afgesloten baaitjes en tientallen tropische strandjes beschut door meters hoge palmbomen zagen. Het is waanzinnig!!! Dit aangezicht van het regenwoud, de palmbomen, de mooie rotsformaties en het kristalheldere water... Zo had ik mij de Caribbean vroeger voorgesteld. Je kunt zelfs de bergen zien. Prachtig!!! Na een middag te hebben genoten hadden wij savonds overnacht op de camping op El Cabo San Juan. Het is een geweldig plek maar o zo druk met veel toeristen. Het lijkt net op een camping in Spanje. Ontzettend jammer van zo'n bijzondere plek. Maargoed, we hadden het toch enigszins romantisch kunnen maken door ons  ergens af te zonderen aan het strand, en door heerlijk te troelen met zijn tweeën in een hangmat. Pfff wat kan het leven toch slecht zijn! ;)

Vanuit Tayrona zijn wij de dag erna verder gereisd naar Palomino. Ook dit was een voor mij al bekende plek en ik vond het heerlijk om deze plek weer aan te doen. Het is een Tayrona maar dan zoooooooveel gemoedelijker. We vonden het beiden hier zo relaxt dat we er enkele dagen aan vast hadden geplakt. Lekker chillen aan het geweldige zandstrand, zwemmen in de schitterende riviermonding bij de zee met op de achtergrond de bergen, cocktails en biertjes aan het strand... Het leven op zijn best!

Na Palomino hadden wij onze weg terugvervolgd via Santa Marta naar Cartagena. Hiermee kwam een einde aan ons samenzijn en daarmede voor mij een einde aan mijn geweldige tijd in Zuid-Amerika. Ik heb een geweldige tijd beleefd in Zuid-Amerika. Het is bij uitstek mijn favoriet van de continenten die ik heb aangedaan. Eveneens heb ik een geweldige tijd beleefd met Paula. Jullie vragen je vast af hoe het met ons zal aflopen. Daar waar het sowieso heel moeilijk zou worden lijkt het erop dat het niet voldoende is voor een vervolg.  

Er komt natuurlijk meer bij kijken dan alleen een eerste vuurtje, en in de tweede week van onze reis ontstonden er wat irritaties over en weer. We kwamen erachter dat er toch wel veel verschillen zijn. En zo waren er meerde zaken aan de orde. Nadien was het altijd wel weer goed en genoten wij volop van onze tijd samen. Maar door deze kleine vervelendheden zijn er over en weer toch wel twijfels ontstaan. En vooraf hadden wij gezegd om vooral van het momentum te genieten en dan te bekijken hoe en wat. Het ziet er niet naar uit dat Robert ten Brink er aan te pas moet komen ;) Maar op dit moment is het beter zo. Kleine twijfels en vervelendheden kunnen alleen maar groeien met de tijd. Wie weet veranderd het nog na een moment van bezinking bij beiden maar die kans acht ik klein. Desalniettemin heb ik van geen moment spijt en kijk ik weer vooruit.

En mooie momenten beleef ik nu ook in New York waar ik ondertussen ben. Van bijna 40 graden ben ik nu in -7 beland. Pfoe wat een omschakeling. Ik kan alvast wennen aan de kouw in Nederland! ;) Maar eigenlijk maakt die kouw mij vrij weinig uit. Ik verblijf bij mijn eerste reismaat die mij wegwijs maakt in 'The Big Apple'. En zooo wat een geweldige stad!! Het is indrukwekkend. Eigenhandig heb ik al veel fantastische plaatsen gezien die ik enkel en alleen ken van de televisie. Te denken aan: Times Square, 9/11 memorial, Wall Street, de Manhatten skyline, het Vrijheidsbeeld, het Empire State building, Grand Central Terminal, National Library, een schitterend uitzicht vanaf Rockefeller center, Brooklyn, Chinatown, de Manhatten bridge en de Brooklyn bridge. Het mooie is dat Estefan mij ook veel leuke verhalen heeft verteld over waar bijvoorbeeld welke filmopnames zich hebben afgespeeld..... Kei tof! Komend weekend gaan we nog samen op pad naar Central Park en enkele museums. En eveneens staat Madison Square Garden voor mij op de planning om een basketbalwedstrijd van de Knicks te bezoeken! 

Dit alles. Deze afsluiting. Het is een zeer bijzonder gevoel. Mijn eerste (na Poppel) officiële eerste reismaat is nu namelijk de laatste die ik zie voordat ik terugkeer. Het lijkt wel alsof het zo zou moeten zijn. Harry Vermegen zou zeggen: 'De cirkel is rond' ;) Bij mij komen er nu ook zoveel gevoelens omhoog. Ik herinner het mij nog als de dag van gister het moment dat ik alleen begon aan mijn avontuur. Ik had niet direct het goede gevoel te pakken in Bangkok, mede vanwege alle hectiek door de destijds aanwezige demonstraties. Maar een dag later in de trein op weg naar Cambodja ontmoette ik mijn eerste reismaat Estefan, de Amerikaan waar ik nu dus bij verblijf en die al de hele wereld over was geweest. Er viel destijds een ontzettend pak van mijn schouders en vanaf dat moment had ik de bevestiging dat het zo ontzettend gemakkelijk was om vrienden te maken als solo backpacker. En nu meer dan een jaar later ben ik in eenzelfde man veranderd als Estefan. Een ontzettend ervaren en zelfverzekerde reiziger. Ik ga niet wederom alles benoemen hoe ik als persoon ben veranderd op deze reis. Ik heb dit in ieder verslag namelijk altijd zo goed mogelijk proberen over te brengen. Maar dat deze trip mij voor mijn leven heeft veranderd staat vast. Ik heb mijzelf verrijkt met het leren van een nieuwe taal, ik heb de meest fantastische plaatsen bezocht en ik heb zo ontzettend veel geweldige mensen ontmoet. En het gevoel van het ervaren van absolute vrijheid is onbeschrijflijk. Het is een ervaring geweest die niemand mij van mijn leven zal afnemen. Een oud collega die ik persoonlijk hoog heb zitten zei na het overlijden van mama tegen mij: 'Iedereen heeft een rugzak mee op zijn levenspad en aan het einde van de rit is die bij iedereen gevuld. Het verschil tussen jou en vele mensen is dat die van jou al in een vroeg stadium is gevuld'. Nou mocht er eenzelfde rugzak zijn met alleen louter positieve ervaringen dan is die van mij ondertussen ook tot de nok toe gevuld!!!

Maar aan al het moois komt een eind. Ik ben weer bijna terug. Mijn gevoelens op dit moment zijn voor mij zeer vreemd. Ik voel mij enerzijds verdrietig dat deze geweldig periode uit mijn leven tot een einde komt. Het is ook heel gek om dit hardop uit te spreken na 19 stempels van verschillende landen, 442 dagen, 63 weken, 14,5 maanden en 1 jaar en 2,5 maanden van reizen. Maar anderzijds ben ik ook weer ontzettend verheugd. Het is mooi geweest en ik wil weer thuis zijn. In het begin toen ik mijn ticket voor mijn terugreis had geboekt wilde ik dit eigenlijk helemaal niet. Maar nu, nu ik besef dat deze reis tot een einde komt heb ik zoooooooo ontzettend veel zin om iedereen weer te zien. Ik kan niet wachten!!! 

Hoe de toekomst eruit zal zien voor mij weet ik niet. Ik denk dat het voornaamste is om niet direct noodgedwongen en impulsieve beslissingen te nemen. Maar ongetwijfeld zal dit niet mijn laatste avontuur zijn!

Beste familie, vrienden, kennissen en lezers in het algemeen. Ik heb het altijd ontzettend gewaardeerd dat jullie mij op de voet hebben gevolgd. Ik kreeg iedere keer na een reisverhaal positieve reacties, hetgeen mij ontzettend stimuleerde om er iedere keer weer iets moois van te maken. Bedankt hiervoor!!

Met al het plezier,
Met veel enthousiasme geschreven,
Puur uit het hart!

Tot snel !!!!!!!! 

I'm coming home

Martijn

PS Mijn laatste foto album is ook toegevoegd