Een achtbaan van jewelste!

Hallo allemaal,

Een achtbaan van jewelste! 😜 Zo kun je mijn afgelopen periode het beste omschrijven! Liefde, geluk, verdriet, pijn, onzekerheid, opluchting en blijdschap. Alle denkbare emoties zijn voorbijgekomen, en alle grof gemaakte plannen belandden resoluut in de prullenbak! Het was een buitengewoon onverwachte en tegelijkertijd stressvolle tijd welke soms wel even heel vervelend was! Maar ondanks enkele tegenslagen houd ik zo van het leven, en daarmee alle uitdagingen die ik op mijn levensweg te verduren krijg. Het houd me scherp, ontwikkelt mijn geest en geeft me een nieuwe identiteit. Nee, er is geen magische regel om gelukkig te zijn, maar ik ben ondanks deze fase met hoogte- en dieptepunten nog steeds heel tevreden met mijn leven, en dat is wel eens anders geweest! Laat ik jullie er maar weer eens over vertellen! 😄

Bij aankomst op het vliegveld in Bali kregen we de eerste klap om onze oren. Patricia kwam Indonesië niet in omdat haar paspoort minder dan 6 maanden geldig was, en daardoor werd ze voor een dag in een "holding room" gevangen gehouden, en de volgende dag terug op het vliegtuig naar Manila gezet! Gelukkig kon ik mijn criminele vriendin (als ze een bezoek bracht aan het toilet of als we een hapje gingen eten dan werd trouw een politie agent meegestuurd 😂) bijstaan, en al snel maakte de frustratie plaats voor het verstand zodat we alle scenario's op tafel legden om tot de meest logische keuze (wat is logisch in onze wereld? 😉) te komen. We kozen ervoor dat ik in Bali zou achterblijven en dat Patricia zou proberen om het meest nadelige scenario (terug naar Chili om haar paspoort te vernieuwen) af te wenden. Voor Patricia hadden ze namelijk al haar vluchten naar Chili geregeld (de luchtvaartmaatschappij liet ons afreizen naar Indonesië, en dus moesten die opdraaien voor een vlucht terug naar Manila, en naar Chili), en door een misverstand hadden ze op een gegeven moment zelfs voor mij een gratis vlucht naar thuisland (Amsterdam) geregeld! 😂 Hoezeer ik jullie graag wilde verrassen en hoe ontzettend veel ik van jullie houd, sloot ik deze optie uit! 😉 Uiteindelijk was het Patricia gelukt om haar paspoort in Manila te mogen laten vernieuwen en is ze dus nooit op het vliegtuig naar Chili gezet! 

In Indonesië had ik er toen maar het beste van gemaakt door er een "mini vakantie" van te maken, alvorens ik weer was teruggevlogen naar de Filipijnen! 😂 Enkele nachtjes had ik er geslapen bij een Indonees via het platform "couchsurf" en met een motorbike was ik op- en neer gegaan naar het mooie eiland voor de kust van Bali: Nusa Penida. De krankzinnig slechte wegen die leken op een poffertjes pan (goed om spierballen te kweken!), de politie die mij staande hield en mij wilde beboeten omdat ik zonder internationaal rijbewijs reed (maar in tegenstelling tot alle andere met wie ik op pad was, lulde ik mijzelf er onderuit 😜) en de oh zo geweldige duiken (voor het eerst in mijn leven had ik gedoken met maarliefst 7 (!) mantarays 😄, en had ik een onvergetelijke "Superman dive" gemaakt - door de krankzinnig sterke stroming - vloog ik langs alle vissen en het mooie koraal af) zullen mij van deze dagen zeer zeker bijblijven! 😄

Enfin, weer terug naar Filipijnen! Onze filosofie om naar Sulawesi in Indonesië te gaan (omdat daar minder toeristen zijn dan op de andere eilanden) bleef eigenlijk overeind, en veranderde in principe louter van bestemming! 😄 In tegenstelling tot in onze eerste maand in de Filipijnen hadden we dit keer eigenlijk amper toeristische trekpleisters aangedaan. We gingen volledig op de lokale tour! 😄 Het avontuur begon nog wel in een voor ons bekende toeristische plek genaamd Donsol, waar we dit keer de walvishaaien hadden ingeruild voor het duiken met mantarays. Zo zag ik ze 5 jaar terug een keer met snorkelen in Indonesië, en zo maakte ik nu 2 keer in de week kennismaking met ze door ermee te duiken! GE-WEL-DIG! 😄 

Vervolgens begonnen we aan onze lokale trip in gebieden en op eilandjes waar we in 3 weken tijd maar een handjevol aan toeristen hadden gezien! 😄 Niet alleen voor ons, maar ook voor de lokale bevolking was het vaak een bizarre kennismaking en ontdekking van een vreemde cultuur! Mijn naam "Martijn" veranderde al snel op straat in "You" (vaak kwamen de mensen nieuwsgierigen en werd ik op deze manier vriendelijk aangesproken 😄), hadden we de meest mooie eilandhoppen tours compleet voor ons eigen (we werden gewezen op het nemen van een lokale gids, maar omdat die er niet eens waren ging je maar op pad met een lokale visserman! Hoezo voorbereid op toerisme? 😂) en was het verplaatsen met transport "MOEIZAAM", ik zeg "MOEIZAAM" (we raakten zomaar tot ergernis 2 vrije dagen kwijt omdat zelfs de lokale bevolking geen idee heeft waar ze aan toe is!) Onze tijd in de omgeving van Masbate en Ticao was er echter één om nooit te vergeten. PRACHTIG! 😄 Het mooie snorkelen zal ik overigens ook nooit vergeten want ik werd nog aangevallen door een agressieve vis die zich opblaast en mij prikte met zijn stekels. Maar gelukkig was-ie niet giftig! 😜

Daarna hadden we onze lokale trip door de Filipijnen vrolijk voortgezet en waren we afgereisd naar de zuidelijkste eilandengroep genaamd Mindanao. Van een local hadden we voor een week een motorbike gehuurd en er een te gekke rondreis van gemaakt. In een week tijd hadden we er meer dan 1000 (!) km opzitten, en wederom was er eigenlijk in geen velden of wegen een westerse toerist te bekennen! Het was overal ook zo waanzinnig groen en weelderig, we gingen door de meest authentieke dorpjes en we stopten voor een frisse duik bij de vele ongekend mooie watervallen! Het was ronduit fantastisch en we kregen het avontuur waar we voor leven! 😄

Dat op Mindanao overigens geen sprake is van een toerisme stroom heeft te maken met de geldende reisadviezen 'niet reizen' en 'alleen noodzakelijke reizen. In het zuidelijke deel zijn piraten actief en ook is er volgens Rijksoverheid kans dat er aanslagen op burgers worden gepleegd of ontvoeringen. Waar ik het reisadvies altijd al met een korreltje zout neem (wie dit schrijft die komt niet achter zijn bureau vandaan 😉) daar moet ik nu bekennen dat er toch wel een tikkeltje van waarheid in zit! Voor piraterij was ik serieus bang 😜, en daarom stond ik erop bij Patricia om niet af te reizen naar dat gebied, maar voor het reisadvies in het Westelijke moslim gedeelte haalde ik mijn schouders op! "Gewelddadigheden kunnen plaats vinden".. "Pfff, wat zegt mij dat!" Maar voor de eerste keer van al mijn reizen had ik de situatie verkeerd ingeschat, alhoewel alles gelukkig met een sisser afgelopen! 😉

Maar wat een sisser was het! 😂 Het verhaal was dat we reden op zo'n verschrikkelijk slechte weg door de bergen. De mist tegemoet, voor een uur al niemand meer te bekennen, door diepe waterplassen en in het pikkie donker. Alle horror omstandigheden waren aanwezig, en in eenzelfde condities en met nog 25 km te gaan zouden we wel héél laat op onze geplande "droombestemming" Marawi aankomen; een stadje welke we op de kaart zagen als een goede overnachtingsmogelijkheid omdat het gelegen was aan een enorme waterplas wat meestal duid op vorm van toerisme. Maar niets was minder waar! 😂 Toen we stopten bij een checkpoint om te vragen of de wegcondities zouden verbeteren ontspon zich één van de meest spannende en gekke momenten uit mijn reizigersbestaan! Binnen no time waren we omringd door een twintig soldaten met wapens en met onze ervaring konden we meteen inschatten dat we niet met het echte leger te maken hadden. Ze hadden allemaal verschillende kledij aan en er waren ook enkele bewapende kinderen. "Fack, rebellen!" "Het zou toch niet waar zijn!" Een vreemde/ niet te verklaren kriebel van angst schoot door mijn lichaam. Na een twintigtal bizarre minuten waarin we het spelletje meespeelden en we de situatie beiden luchtig probeerden te houden, werd duidelijk gemaakt dat we niet "zomaar" verder mochten, maar eerst bij de "commandant" op visite moesten. In konvooi werden we naar een tweede kamp gebracht (we reden achter de rebellen aan die hun wapens strak omhoog de lucht hielden 😂) en daar werden we wederom blootgesteld aan een groep "militairen", die maar bleven herhalen dat alles "very peaceful" was (ik hield me maar van de domme maar als ze met hun geweren om je heen staan moet er toch iets aan de hand zijn 😜), of ik "scared?" was (Ik zei natuurlijk nee, maar ik scheet 7 kleuren stront haha 😜) en of ik "American" was (verrassend genoeg konden ze Valkenswird niet! 😄) Uiteindelijk mochten we naar lange gesprekken over en weer tussen de beiden kampen met de walkie-talkie dan toch maar gaan!

Daarmee was alle gekte en spanning nog niet mee uit de lucht! Na een evenzo hobbelige en eenzame weg kwamen we aan in de stad Marawi, maar van onze geplande droomplek aan het water was geen sprake! Het was een ghost town die half in het puin lag en er was niemand te bekennen! Patricia dacht dat er een tsunami was geweest maar mijn gevoel zei iets anders. Nadat we onder wegbarricades doorgingen en enkele onbemande commandoposten links lieten liggen voor wat ze waren 😜, gingen we een grote brug over en stuitten we op een mega hoge opgetrokken muur met een piepklein deurtje erin, waar ik gelukkig de motorbike met veel moeite door heen kon manoeuvreren! (er was geen andere weg en anders moesten we omkeer maken naar de "soldaten") Binnen deze stadsmuren zagen wij voor het eerst 'enig vorm van beschaving' en werd alles aan ons duidelijk gemaakt. 

Nee geen tsunami 😉, maar de stad Marawi was een tweetal jaar terug overgenomen door de IS-staat en is later gebombardeerd en wederom terugveroverd door het Filipijns leger. Sindsdien is de stad (en de regio) hermetisch afgesloten en aangeduid als een "war zone". Op de nationale tv is zelfs de noodtoestand afgekondigd en mag er het leger zonder pardon mensen op straat neerschieten na 22.00. Op mijn telefoon kijkende bleek het al tegen 23.00 te zijn, en de gedachte van dat we ook nog eens de stad moesten uitsneaken maakte mij dan ook niet direct vrolijk! 😜 Maar je had daarna bij de ECHTE commandopost, het ECHTE leger moeten zien! Ze hadden geen flauw benul van waar we vandaan kwamen, en ze lieten ons om bang op om hun broek terug krijgen van superieuren maar snel gaan denk ik! 😜 Ontsnapt aan paramilitaire eenheden met IS-connecties en een hermetisch afgesloten "ground zero" in- en uitsneaken kan ik dus ook weer afvinken van mijn lijst! 😉 Maar in tegenstelling tot andere ervaringen is deze niet voor herhaling vatbaar! 😉 Om maar meteen de lezersvraag: "Ik vraag me af wat jullie merken van het steeds strenger/fanatieker worden van het moslim geloof." van een trouwe volger Danny & Petrie te beantwoorden! 😉 Hoewel ik dan wel niet lang in Indonesië ben geweest (en ook nog eens op een hindoeïstisch eiland als Bali), heb ik het dit keer wel iets TE aan den lijve ondervonden, en kan ik je vertellen dat ze zowel in Indonesië als in het moslim gedeelte van de Filipijnen, zeker bang zijn dat de geradicaliseerde islam zijn stempel drukt, democratisering tegenhoud en meer en meer invloed krijgt! De mensen die wij spraken in Marawi bleven er ondanks alle terreurdreiging echter vrij koeltjes onder en leiden "gewoon" hun "normale" leventje! Bewonderenswaardig! 

Na onze lokale tour hadden we onze tijd op de Filipijnen afgesloten op een voor ons bekend terrein: Coron. Hier hadden we dit keer genoten van het mooie eiland hoppen maar de ECHTE hoofdreden dat we hier terugkeerden was om te duiken met de zeer zeldzame zeekoe. Nog nooit in mijn leven had ik onderwater een zeekoe gezien en een langgekoesterde droom was in vervulling gegaan! Oh zo speciaal! Het was geweldig! 😄 

Maar ook hier weer, zoals de draad van mijn verhaal er één is van hoogte- en dieptepunten, eindigde de dag voor mij in een deceptie. Ik stond in de ochtend al met een slecht gevoel op, maar nadat ik de zeekoe had gezien kon ik niet eens meer op een tweede duik gaan. Ik werd in een mum van tijd enorm ziek en het kwam er boven en beneden uit (Ik kan jullie mededelen dat dit op een klein bootje niet gewenst is 😉) De terugweg naar de stad van een tweetal uur in een mini-van over een zeer rampzalig slechte weg maakte mijn gemoedstoestand er niet beter op. Met de minuut voelde ik mij slechter, hing ik met mijn hoofd al overgevende uit het raampje en liet ik mij tot enorme schaamte leidende soms uit het bestelbus deurtje rollen, en scheet ik met alle toeschouwers om mij heen pal naast de wagen! 😜 Ik was er dan ook heel erg aan toe en ik voelde tot mijn schrik mijn armen en benen niet meer! Volledig uitgedroogd kwam ik uiteindelijk bij het ziekenhuis aan waar ze mij met een rolstoel buiten stonden op te wachten. Ik werd meteen daarin geslingerd, van zuurstof voorzien- en infuus, en na enkele uren en hallucinerende momenten, kreeg ik meer kleur op mijn gezicht en sterkte ik langzaampjes aan. Na meerdere onderzoeken was uiteindelijk de ergste soort van een amoebe geconstateerd, een parasiet die in de tropen voorkomt en een infectie in de darmen veroorzaakt. Gelukkig voor mij was die met een kuur te behandelen, en was ik ook in staat om de dag daaropvolgend op het vliegtuig te stappen naar Manila. In de weken daarvoor had ik overigens ook al een tropische huidziekte te pakken! 😜

Onze laatste dag samen (Patricia bleef achter in Manila) had ik mij eerlijk gezegd anders voorgesteld. Deze dag werd heel vervelend toen ook Patricia met mijn ziekte-verschijnselen te kampen kreeg. De steun en liefde die ik ontving van Patricia tijdens mijn ziekte kon ik helaas niet aan haar geven omdat ik de volgende dag naar Australië vloog. In de weken daarna ging het bovendien alsmaar slechter met Patricia en was ze zelfs voor meerdere dagen opgenomen in het ziekenhuis omdat ze een urineweg infectie erbij kreeg. Voor mij was natuurlijk het meest moeilijke dat ik Patricia in slechte toestand achter moest laten en vervolgens er niet voor haar kon zijn. Daarbij kwam ook nog eens dat ik haar moeder tot rust moest bedaren op het moment dat we beide in ongewisse waren over Patricia haar gezondheidstoestand. En geloof me een Latina moeder die de consulaat wil bellen tot kalmte manen is geen gemakkelijke opgave! 😉 Gelukkig zijn we inmiddels allebei aardig opgekrabbeld en kunnen we ons in een betere gezondheidstoestand weer op de toekomst focussen! 😄

Die toekomst luistert wederom naar de naam Australië. Na al het moeizaam verlopende transport, de moeilijkheidsgraad om hotels te vinden, de vele douches met emmers en maaltijden als rijst met ei, was het heerlijk om weer netjes in- en uit te klokken met een ov-kaart, te slapen in een prima hostel, een warme douche te hebben en mijn eigenste pasta pesto te maken! 😉 Althans, de glorie van die luxe went al snel en ik mis al snel de smel van het avontuur! Zoals het altijd gaat! 😄 Mijn tijd in Australië begon overigens met een week aan de Gold Coast. Hier herstelde ik volledig van mijn ziekte, kon ik me fantastisch toespitsen op het solliciteren en had ik het ritueel om in de middag lekker uit te waaien op het strand! Vervolgens verplaatste ik mij na een week naar het dichtbijgelegen Brisbane om Thom (van de Donk) en zijn vriendin Esmee te treffen. Het was super leuk om voor enkele dagen met hun op te trekken, en gelukkig had ik daags ervoor mijn kuur afgerond zodat we gezellig enkele biertjes konden pakken! ☺️ In Brisbane stond ik toen in de startblokken om af te reizen naar een wintersport gebied om daar een seizoen te gaan draaien maar helaas werd dit last minute afgeblazen. Lang hoefde ik echter niet te balen omdat ik in Brisbane een fulltime baan kreeg aangeboden! 😄 Als proces operator werk ik nu bij een voedselfabriek maar daarover in het volgende verslag meer. Patricia gaat nu op een meditatie in Thailand en die zal daarna ook naar Australië afreizen. Hoe en wat, waar en wanneer we elkaar gaan treffen, dat weten we nog niet! 😜

Groetjes,

Geniet van de foto's en tot een volgend (hopelijk minder enerverend 😉) verhaal!

😘

Martijn