Op verkenning met mijn motorbike in de parel van Afrika!

Hoi allemaal,

De Parel van Afrika! Nee het is niet de bijnaam die ze mij onderweg hebben gegeven (het was zomaar mogelijk geweest en ik word er soms op gewezen dat ik op Jezus lijk 😉), maar ere wie ere toekomt, het is de bijnaam van het prachtige Oeganda. Je kunt er eigenlijk alles doen wat je hartje je wenst en het is een relatief klein en gemakkelijk te bereizen land. Toen ikzelf de grens was overgestoken vanuit Rwanda vergaapte ik mij al meteen aan de mooie landschappen, en wilde ik eigenlijk dat de chauffeur bij al het moois en interessants zou stoppen langs de weg. In een opwelling ontstond daar bij mij het idee om er dit keer een motorbike avontuur van te maken, want niets leek mij zo gaaf om met een gevoel van absolute vrijheid op verkenning te gaan! 😃

Op mijn eerste bestemming aan Lake Bunyonyi (zonder twijfel het mooiste meer van Uganda en volgens de Ugandees het mooiste op aarde) had ik allereerst enkele dagen heerlijk weggedroomd op één van de 29 eilandjes bij de vele prachtige uitzichten, en tegelijkertijd mijn plannetje uitgedokterd om op een motorbike avontuur te gaan. Bij terugkomst op het vasteland kon mijn opgestelde reisroute echter al meteen de prullenbak in! 😜 Ik werd door sommige locals uitgelachen om mijn idee omdat door de regenval sommige wegen slecht begaanbaar waren of zelfs volledig onbruikbaar. Maar wat was het ergste dat kon gebeuren was mijn vraag? Hooguit val ik een keer om of kom ik ergens vast te zitten, niet!? De locals lachten nog harder, bleven stug en wilden hun motorbike liever niet kwijt dan stuk terug! 😜

Ik kon er niets aan doen, maar eigenwijs dat ik ben kreeg ik het idee van een motorbike avontuur maar niet uit mijn hoofd! Vastberaden om erachter te komen of de wegen elders in het land echt zo slecht waren, was ik daarom de volgende dag met het openbaar vervoer naar het noordwestelijkere gelegen Fort Portal gereisd. En jawel hoor, het viel allemaal reuze mee! Ik zag gelijk het stralende zonnetje, de hoofdwegen waren prima te doen, en als het een keer had gehoosd dan waren alleen de afgelaten dorpjes en in de bergen te nemen routes een helse opgave! Maar die wegen zou ik natuurlijk nooit durven nemen! 😉 Ik heb een willekeurige motorbike chauffeur daarom aangesproken en een deal was zo geklonken! Ongelooflijk eigenlijk hè, dat iemand zomaar "zijn werktuig" meegeeft zonder mij te kennen, papieren of niks, en dat voor een schamele €4,50 per dag! 😜

In de weken daarna heb ik Oeganda pas echt leren kennen door te reizen naar Murchison, Queen Elizabeth, Kampala, Jinja en Sipi, waarvan ik het grootste gedeelte van deze route heb afgelegd met mijn motorbike. Pfoe, ik heb weer volop genoten! 😄 Mijn Oegandese hoogtepunten zijn geweest: De mooie kratermeren in de omgeving van Fort Portal (Waar ik heerlijk in heb gezwommen onder het toeziend oog van slingerende aapjes in de bomen), Het schitterende Murchison (Lekker met een bootje varen langs de vele nijlpaarden en krokodillen, en bovenaan de spectaculaire waterval genieten van het oergeweld waarmee de Nijl door een kloof wordt geperst en 43 meter naar beneden dendert), Al het wildlife om mij heen in Queen Elizabeth (Enkele buffels en olifanten stelden mijn aanwezigheid niet op prijs, en nadat ik bij de buffels expres vroemde met het gashendeltje wilden zij tot de aanval overgaan! 😜 Hoewel ik het jammer vond dat ik dit keer geen leeuwen zag was ik aan de andere kant stiekem heel erg opgelucht omdat ik op mijn motorbike zat 😉), De chaos in de hoofdstad Kampala (Over gekte en een verkeersinfarct gesproken), Mijn moment van op en top ontspanning in Jinja (Ik had mijzelf in het Paasweekend verwend met een relaxte camping bij de oorsprong van de Nijl) en de beeldschone watervallen en groene omgeving van Sipi (Fantastich om zoveel natuurlijk schoon te zien).

Maar het absolute hoogtepunt was natuurlijk mijn tijd op de motorbike. Het gevoel is haast niet uit te leggen maar je voelt je zo vrij en je bent één met de omgeving. Achteraf gezien heb ik te weinig foto's gemaakt van de ruige natuur en dit onvergetelijke avontuur, maar ik ging helemaal op in het motorbike reizen. Ik crosste rond als Max Verstappen met het volle gas open of ik was als een professioneel slalom skiër super gefocust om alle gaten in de weg (het was soms een mijnenveld) te ontwijken! Want pfoe, om zo zwaar off road te gaan met een motorbike, dat ben ik niet gewend! 😉 Ik moest soms over rotsen, gravel, klei, door plassen en weet ik wat nog weer mijn weg banen, en enkele keren kon ik mijn motorbike niet onder controle houden. Om die reden moest ik "Adrie" wel eens platleggen. "Adrie"? Jazeker, "Adrie!" Ik had mijn motorbike liefkozend Adrie genoemd, vernoemd naar mijn vader, omdat ik het fijn vond dat ons pap een keer met mij meereisd! 😇 En er gingen ook enkele gelijkenissen op tussen mijn motorbike en mijn ouwe heer! Want soms strubbelde mijn motorbike wat tegen als ik er vol wou in knallen (de echte Adrie is ook wat bedenkelijker/degelijker/minder avontuurlijk 😉), maakte hij flink wat geluid (net als de echte Adrie in zijn slaap 😜) en moest ik zoals eerder gezegd mijn motorbike dikwijls rustig neerleggen (ook die was behoorlijk zwaar)! 😉 

Nee, ik was dus nooit echt alleen en bovendien was ik altijd omringd door locals. Van de kindertjes die in hun uniform naar school gingen en voetbalden met bij elkaar geplakte plastic-tassen, tot aan de "hangouderen" die hun vrouwen op het platteland laten werken, zodat ze zelf de gehele dag kunnen biljarten en zichzelf kunnen bezatten! 😜 (Doen ze niet slecht toch? 😉) Het was wederom een unieke belevenis om het leven in de piepkleine dorpjes te zien, en ik kreeg net als in eerdere landen een voorkeursbehandeling. Zo vroegen bij een politiestop de agenten niet eens naar mijn rijbewijs, maar wilden ze eigenlijk alleen maar een gezellig praatje maken en werd ik door de agentes ten huwelijk gevraagd! 😜 Ook werd ik door iedereen in de dorpjes vriendelijk "Mister of Sir Martin" genoemd en heb ik een keer een local de dag van zijn leven bezorgd door hem van de straat te plukken en achterop mee te nemen op mijn avontuur! Dit was stiekem heel erg grappig want normaalgesproken zit een witte toerist achterop bij een local taxi bestuurder! 😜 En natuurlijk, iedere keer als ik voorbijzoefde gilden de schoolkinderen of schreeuwden de dorpelingen naar mij. Ik was er zo ontzettend gewend aangeraakt, dat ik op een gegeven moment niet in de gaten had dat mijn backpack er op half 11 bij hing, hoewel in de minuten daarvoor iedereen gillde en gek deed, maar ik net als altijd zwaaide en vrolijk doorreed! 😜 

Ik ben er dus ook achter gekomen dat er wat mis kan gaan op zo'n avontuur, wat er allemaal bijhoort. Mijn backpack is een keer helemaal van de bagagedrager gevallen (gelukkig reed er op dat moment niemand achter me), ik heb "een backpack tattoo" overgehouden op mijn been omdat ik mijzelf had verbrand aan de hete uitlaatpijp (ik kon Adrie niet rechthouden), ben erachter gekomen HOE ONTZETTEND KLETSNAT je kunt worden door een tropische regenstorm (ik was op 3 km van de dichtstbijzijnde schuilmogelijkheid) en ik moest Adrie laten repareren vanwege een mechanische defect (iets meer dan een €1,- en hij kon d'r weer tegenaan 😉)! En verschillende keren werd ik uitgelachen door de locals als ik mijn motorbike midden op de weg liet afslaan (het was er één met een koppeling en schakelpedaal) en opnieuw een kickstart moest doen! 😉 

Sowieso vonden de locals mij waanzinnig gek (met een groot hart, dat dan weer wel) omdat er geen local is te vinden die zoveel kilometers aflegt over een "shitty road" en een motorbike niet bepaald gemaakt is voor een dergelijk avontuur. Maar wie is er nou gek? Ik bind geen tientallen kippen op een autodak, leef niet in een land met een anti-homowet terwijl het daarentegen wel hun cultuur is dat alle mannen doodleuk hand in hand over straat lopen, ga niet bovenop de vrachtwagen of hangend aan de zijkant ervan naar het werk en loop niet in de vroege ochtend naakt en dronken (soms wel dronken 😉) over straat! Ja ik heb het allemaal gezien en dit is slechts het topje van de ijsberg! Zo gek ben ik dus helemaal niet! Ofja, misschien een klein beetje dan! 😉 Want ik verlang tegenwoordig onmiddellijk naar mijn tentje als ik eens in een normaal bed slaap, droog mijzelf nooit meer af met een handdoek maar ik laat mij gewoon opdrogen, heb (in de natuurparken) geen andere toerist gezien die op een motorbike rondreed (ongelooflijk eigenlijk dat ze het in de parken toelaten met de aanwezigheid van alle wilden dieren en gelukkig had ik mijn mechanisch defect van Adrie ergens anders 😜), en het is ook best dol voor woorden dat ik al rijdende soms spontaan gekke dingen riep als: "COME ON ADRIE!!!" of "KING OF THE WORLD!!!", of mijn ballen uit mijn broek lachte als ik (niet oplettende) bavianen langs de weg zag zitten en ze kei hard liet verschieten door te toeteren! 😄 Op die momenten betrapte ik mijzelf wel erop dat ik met een GIGANTISCHE glimlach rondreed, en besefte ik maar al te goed dat ik mijn droom leef! 😄

Ondertussen ben ik weer in Kenia waar ik na heel veel geduld en moeite mijn Ethiopisch toeristenvisum heb ontvangen. Ik ben super blij dat het is gelukt want het was tot dusver het moeilijkste visum om aan te vragen. Het verdere verloop van mijn reis wordt overigens meer en meer duidelijker. Allereerst ga ik dus op verkenning in Ethiopië, en daarna wil ik overland door naar Sudan, Egypte, Israël en Jordanië. Verder heb ik een aanvraag gedaan voor een Australisch visum van een jaar (hiervoor moest ik gisteren een medisch onderzoek afleggen) omdat het mij wel een goed idee lijkt om in Down Under te wennen aan het wonen en werken in het buitenland. Bovendien kan ik dan mijn bankrekening aanvullen zodat ik in een later stadium nog wat toetjes mee kan pikken! 😉 Mijn Latijns-Amerikaanse droom blijft overeind, maar ik wil nog even lekker aanklooien en genieten van het leven! 😉 

Tot het volgende verhaal!

Groetjes xx 😘

Martijn